عليرضا احمدیان یزدلی سال 1345ش در روستاى يزدل متولّد شد. او چهارمين فرزند خانواده بود كه پس از نذر و نياز والدين به درگاه امام هفتم عليه‏ السلام براى آنها مانده بود. چون سه فرزند قبلى‏شان در يكى دو سالگى فوت كرده بودند، والدين عليرضا با امام رضا عليه ‏السلام عهد مى‏كنند كه اگر اين فرزندشان زنده بماند، نامش را عليرضا بگذارند. پس از ادا شدن اين نذر وى را تا هفت سال به زيارت آن امام همام بردند و پانزده سال هم نذر مى‏كنند كه گوسفندى را براى فرزندشان در كنار مرقد مطهّر امام‏زاده آقاعلى عباس عليه ‏السلام (از فرزندان امام هفتم عليه‏ السلام ) قربانى نمايند.بالاخره عليرضا بزرگ شد به مدرسه رفت و پس از پايان دوران ابتدايى چون مدرسه‏ ى راهنمايى در روستاى يزدل نبود، خانواده‏اش به كاشان نقل مكان كردند. وى سه سال در كاشان درس خواند و پس از آن ترك تحصيل كرد و شاگرد تراش‏كارى شد. مدت دو سال و اندى در تراش‏كارى كار كرد تا اين‏كه انقلاب اسلامى شروع شد. عليرضا هم به فعّاليّت‏هاى مذهبى و انقلابى پرداخت. وقتى كه در سال 1359ش جنگ تحميلى عراق عليه ايران شروع شد كه او سنّ كمى داشت و دنبال واسطه بود تا به هر شكلى هست بتواند دربسيج فعّاليّت كند. از سويى والدين عليرضا علاقه‏ ى زيادى به او داشتند و از طرف ديگر چون معتقد به اسلام و رهبرى امام قدس‏سره بودند نمى‏توانستند فرزندشان از اين گونه فعّاليّت‏ها منع كنند. وى بالأخره، موفق شد در بسيج حضور پيدا كند، تا اين كه روزى رضايت نامه‏اى براى رفتن به خطوط نبرد را به والدينش داد.پدر و مادرش به خاطر اعتقاد راسخى كه داشتند، برگه را امضا كردند و عليرضا روانه‏ ى جبهه شد. همه‏ ى بستگان براى سلامتى او دعا مى‏كردند ولى از آن‏جايى كه خداوند او را به والدينش عنايت كرده بود تا ذخيره‏اى براى دفاع مقدّس؛ باشد و در آن راه با افتخار به سوى معبودش بشتابد، در عمليّات رمضان، سال 61ش به آرزوى ديرينه‏اش، كه همان شهادت در راه خدا بود، رسيد.

روحش شاد، يادش گرامى وراهش مستدام باد.