محمود بوجاری آرانی
نصراله
نیروی مردمی
کارمند
1335/02/14
آران وبیدگل
1365/09/01
سوفیان تبریز
گلزار شهدای هلال بن علی (ع) آران
محمود، سال 1335 در خانوادهاى مستضعف در آران متولد شد. دوران تحصيل را با مشكلات زياد مالى گذرانده به طورى كه روزها در خانه به قالىبافى مشغول بود و شبها براى تحصيل علم در هنرستان صنعتى، با مشكلات زيادى به شهر كاشان مىرفت. او چون درد محروميت و استضعاف را چشيده بود، پس از اخذ دپيلم در سال 1359 عازم كردستان، كه دشمن آن را ناامن كرده بود، شد تا با خدمت به مردم مظلوم آن منطقه در حفظ و حراست از نظام مقدس جمهورى اسلامى ايران نقشى داشته باشد.
عشق و علاقه اى او در خدمت به مردم كردستان به حدى بود كه دشمنان، منافقان و گروهكهاى مخالف نظام تصميم گرفتند او را به شهادت برسانند. يكبار هم او را در همان منطقه (در جادهى ديواندره) در حالى كه همراه همسر و تنها فرزند سه سالهاش براى ديدار فاميل عازم آران بود، به طرز دردناكى در مقابل چشمان گريان همسر و دخترش عريان كردند و به اسارت بردند و يكى ديگر از همكارانش را به شهادت رساندند.
بعد از هفت ماه اسارت و تحمل انواع شكنجه هاى روحى و جسمى، با پيگيرى فراوان خانواده و بزرگان محلى آن ديار، كه علاقه زيادى به او داشتند، از چنگال ضدانقلاب خارج شد، ولى مجددا عشق متقابل مردم، او را به سوى كردستان كشاند. محمود كه در آن زمان مشاور سياسى فرماندار سردشت بود، علاوه بر خدمت ادارى به مردم، ساعاتى را در مدارس به تدريس دروس دينى و قرآن مشغول بود و در كنار اين امور، به زنان منطقه (به همراه همسرش) قالىبافى آموزش مىداد. با ورود دوبارهى او به كردستان شبانه روز در خدمت مردم بود تا اينكه رژيم عراق گروهى از مردم مظلوم محروم كردستان عراق را از كشورشان اخراج و روانه ايران نمود. مسؤولان نظام سريعا براى آنها اردوگاهى برپا كردند و محمود مسؤوليت اصلى پشتيبانى اردوگاه را به عهده گرفت تا بار ديگر و بالاخره در راه خدمت به خلق خدا در منطقه ى صوفيان در تاريخ 165و در حال مأموريت براثر سانحه تصادف به شهادت رسيد و مردم چشم انتظار و محروم آن سرزمين را گريان نمود.
از آن شهيد دو فرزند (نيّره و اميرحسين) به يادگار مانده است.
روحش شاد، يادش گرامى و راهش مستدام باد.