احمد بهفرد در روز جمعه بیستم خرداد 1349 همزمان با تولّد پیامبر ختمی مرتبت محمّد مصطفی^(ص) در شهر کاشان و در یک خانوادة مذهبی چشم به جهان گشود. طفلی با چشمانی درشت و استخوان­بندی قوی که از همان بدو تولّد مورد توجّه اطرافیان قرار گرفت. احمد مشخّصات بارزی چون تیز­هوشی، مهربانی، شجاعت، خلّاقیت و قاطعیّت داشت. وی چهار ساله بود که در روز عید غدیر بر اثر سانحة تصادف ضربة مغزی شد و دو شبانه روز بی­هوش بود ولی تقدیر الهی سرنوشتی دیگر را برایش رقم زده بود و خداوند او را برای شهادتی شیرین حفظ کرد. احمد دوران ابتدایی را در دبستان امام زمان^(عج) با موفّقیّت کامل و معدّل بیست به پایان رساند. در این دوران احمد حتّی در تابستان­ها که اغلب بچّه­ها به بازی کودکانه مشغولند، او چون مردی بزرگ برای کمک به پدربزرگش به بیابان­های کویر می­رفت و از هیچ کاری در امر کشارزی دریغ نمی­کرد و تمام سختی­ها را در تابستان کویر با جان و دل، پذیرا بود و این نبود به جز رضایت پدرش و در نهایت جلب رضایت خداوند و در اثر همین سخت کوشی­ها بود که در دوران نوجوانی کارهای مشکل، در پیش او آسان می­نمود. احمد در سال 1357 در حالی که هشت سال بیشتر نداشت به همراه دیگر اقشار ملّت ایران در راهپیمایی­ها شرکت می­کرد و حتّی دو بار هم نزدیک بود به دست مأموران رژيم پهلوي به شهادت برسد. شجاعت و نترسی او باعث شده بود که او از هیچ کس و هیچ چیز به جز خداوند نترسد.

احمد هم چنان دوران راهنمایی را نیز پشت سر­گذاشت. سال اوّل راهنمایی را در مدرسة محتشم و سال دوّم و سوّم را در مدرسة شهید احتشامی به تحصیل علم و دانش پرداخت. او عاشق اهل­بیت^(ع) بود و در تمام مراسم­های عزاداری امامان به­خصوص روزهای محرّم شرکت می­کرد. او عاشق مسجد و نماز جماعت و جلسة قرائت قرآن بود. در میان کسانی که او را می­شناختند؛ راستگویی یک مشخّصه بارز وی بود. هیچ­گاه غیبت و تهمتی از او شنیده نمی­شد، حتّی در جایی که غیبت یک مسألة عادی بود اگر می­توانست جلوگیری می­کرد و اگر نمی­توانست آن­جا را ترک می­نمود، این در حالی بود که او هنوز به سن تکلیف نرسیده بود و این جز لطف و عنایت ویژة باری تعالی بر روح پاک و ملکوتی او هیچ چیز نبود. احمد چهره­اي آرام و دوست داشتنی داشت. هرکس او را برای اوّلین دفعه مي­ديد شيفتة او می­شد بدون این­که خود علّت آن را بداند. در سال 1359 کلاس دوّم راهنمایی بود که جنگ تحمیلی شروع شد. به هر شکلی که بود به کلاس­های نظامی رفت و آموزش نظامی را فرا گرفت.

ایشان در سن دوازده سالگی به طور غير رسمي وارد پایگاه شهید بهشتی شد. وقتی آموزش­های نظامی را به طور کامل فرا گرفت به عضویت پایگاه در آمد و به نگهبانی و گشت­زنی می­پرداخت. او همیشه در فکر رفتن به جبهه بود به طوری که هر دفعه از سپاه کاشان نیرو به جبهه اعزام می­شد وی با حسرت تمام به رزمندگان نگاه می­کرد انگار هیچ آرزویی جز پیوستن به صف رزمندگان و حضور در جبهه­ های نور علیه ظلمت را ندارد. احمد پس از هر بار اعزام رزمندگان تا چند روز ناراحت بود و این مسأله روح او را عذاب می­داد زیرا او باید در تنگنای سن کم خود محدود بماند و نتواند مانند دیگران پرواز کند. او حالا نوجوان برومندی شده بود. هوای جبهه شرری بر جان او زده و هوش از سرش ربوده بود. شهر برای او زندان شده بود و جبهه بهشت آرزوهای او. احمد چنان عرصه را تنگ می­دید که عاقبت پدرش به او اعتراض کرد که چرا دل به درس نمی­دهی و او گفته بود: «جبهه، مدرسة­ من و سنگر، کلاس من است». به او می­گفتند «تو سیزده سال بیشتر نداری»، در جواب می­گفت: «مگر حسین فهمیده سیزده ساله نبود که امام او را رهبر خود نامید». احمد در سال­های 1363 و 1364 بارها به طور پنهانی وارد اتوبوس اعزام رزمندگان شد ولی پس از مسافتی هنگام آمارگیری او را پیاده می­کردند. یک بار در شهرداری کاشان، یک بار هم در دارالسّلام و بار دیگر در اصفهان او را از اتوبوس پیاده و از رفتن وی به جبهه ممانعت کرده بودند. سرانجام احمد در تاریخ 1365/01/19 به جبهه اعزام شد.

وی به محض رسیدن به جبهه، خود را به گردان غوّاصی که مشکل ترین کارها بود معرّفی کرد و آموزش غوّاصی رزمی را فرا گرفت و آرپی جی­زن شد. احمد در اوقات استراحت به پای رودخانه یا بالای کوه می­رفت و با خدای خود خلوت می­کرد و اشعاری را زمزمه می­نمود. عاشق طبیعت بود و روح بلند او از قید و بند مصنوعات ساخت بشر آزاد بود.

هیچ­گاه به ظواهر زیبایی، نوع لباس و ... اهمّیّت نمی­داد. لباس بسیجی را زیباترین و آراسته­ ترین لباس برای خود می­دانست. یک روز که به مرخّصی آمده بود برای خرید لباس به بازار رفت و با کمال تعجّب دیدم که به دنبال خرید لباس بسیجی است. به او گفتم که این لباس­ها را در جبهه به شما می­دهند. در جواب گفت: «توقّع داری چه لباسی بخرم. من هیچ جامه­ای را بیشتر از این لباس دوست ندارم و می­خواهم در شهر هم از این لباس بپوشم. بسیجی مقدّس است و لباس او نیز مقدّس». حالا انگار به آرزوی دیرینة خود رسیده بود، در جبهه چنان شاد و شوخ بود که در بین رزمندگان یکی از عوامل شادي آفرین بود. بزرگ و کوچک او را دوست ­داشتند، مزاح و شوخی­های وی هیچ­گاه جنبه غیبت و تهمت نداشت.

احمد از تاریخ اعزام تا تاریخ شهادت به طور مداوم به مدت 10 ماه در جبهه بود. او در این مدّت در عملیّات­های کربلای 4 و 5 شرکت کرد.

وی هر وقت به مرخّصی می­آمد دو هفته فرصت داشت از مرخّصی استفاده کند، ولی پس از سه یا چهار روز ساک خود را می­بست و می­گفت: «من نمی­توانم این جا بمانم و به جبهه می­رفت». او در شهر که بود؛ آرزوی جبهه را داشت و در جبهه آرزوی شهادت. وقتی از عملیّات کربلای 4 برگشت و به مرخّصی آمد به او گفته می­شد که از جبهه چه خبر؟ می گفت: «هیچ» و اصلاً از خود تعریف نمی کرد و می­گفت: «من از خانواده ­های شهدا به خاطر این­که زنده بازگشتم؛ شرمنده­ام و نمی­توانم به پدر شهیدان نگاه کنم». زمان مرخّصی را ناتمام گذاشت و پس از چند روز به جبهه رفت.

احمد و برادرش هر دو در یک گردان و یک گروهان و یک دسته سازماندهی شده بودند. ده روز با هم بودند. فرماندهیِ گردان تصمیم گرفته بود که هر دو برادری­ که در یک دسته هستند باید به دو گروهان مختلف بروند، احمد را به گروهان دیگری که بچّه­ های ابهر بودند؛ بردند.

چند روز قبل از عملیّات، چند حادثه­ای برای او رخ داده بود که احساس می­شد نخواهد توانست در عملیّات شرکت کند امّا گویا شب قبل، او را برای پرواز عِندَ رَبِّهم بشارت داده بودند و چنان سبک بار شده بود که خود سرنوشتش را می­دانست. عاقبت در ساعت پنج بعد از ظهر لحظة وداع فرا رسید. غروب دل انگیز برای احمد و غم انگیز برای خانوادة او و به این ترتیب او به سوی حق تعالی پرواز کرد و در شب سه شنبه 1365/11/7 در منطقة­ شلمچه به درجة رفیع شهادت رسید و بدن مطهّرش آن­چنان که خود خواسته بود مدّت­ها در میان کربلای ایران، شلمچه ماند و پس از دوازده سال در تاریخ 1377/02/17 همزمان با عاشورای حسینی از سفر کربلا به وطن بازگشت و در گلزار شهدای نوش آباد به خاک سپرده شد.

روحش شاد و راهش پررهرو باد