محمّد جانی در سال 1337 در شهر ابوزيدآباد و در خانواده­اي مذهبي و متوسط متولّد شد. در شش سالگي به مدرسه رفت و تحصيلاتش را تا کلاس پنجم ابتدايي ادامه داد. از همان بچّگي خُلق و خوي بسيار خوبي داشت و پدر و مادرش از وی رضايت كامل داشتند. تمام وظايف ديني خود را به طور كامل و دقيق انجام مي­داد. در دوازده سالگي به تهران رفت و مشغول كار گشت. پس از بازگشت به روستاي خود به كار بنّايي و معماري مشغول شد. اين شهيد گران قدر از درآمد اندك خود به خانواده­ هاي فقير و تهي­دست روستا كمك مي­كرد. وي در هیجده سالگي ازدواج كرد. زماني كه امام به تهران آمد او به دليل علاقة­ فراوان نسبت به امام، با همسرش به قم رفت تا آمدن امام را خوش آمد گويند و از سخنان باارزش ايشان بهره ­مند شوند.

زماني كه امام دستور اعزام به جبهه را داد وی كه از همان ابتدا پيرو خطِّ رهبری بود با تمام وجود از فرمان ایشان پيروي كرد و از جانب ارتش به جبهه اعزام شد. ايشان زماني كه در جبهه بود شبي خواب می­بیند كه به شهادت خواهد رسيد و جسدش مفقود خواهد شد، صبح روز بعد اين موضوع را با همرزمان خود در ميان گذاشته بود و به آنها گفته بود من به زودي به شهادت خواهم رسيد. چند روز بعد در حالي كه تنها سه ماه از رفتن وي به جبهه گذشته بود در منطقه­ اي به نام گيلانغرب در تاريخ 1360/10/11 به مقام والاي شهادت نائل و مفقودالجسد گشت و پس از 20 روز خبر شهادت ايشان را به خانواده­شان اطّلاع دادند. همسر ايشان به مدّت 25 سال شهادت ايشان را نمي­پذيرفت. در سال 1385 از طرف بنياد شهيد به همسر اين شهيد عالي قدر، خبر دادند كه پس از پاك سازي دقيق منطقه، جسد شهيد يافت نشده و همسر ايشان هم شهادت وي را پذيرفتند.

روحش شاد و راهش پررهرو باد