علی­ حاجی­ پور در سال 1346 در آران متولد شد علی از اوان کودکی در رنج و سختی بزرگ شد، در دوران طفولیت مادر او بیمار شد و سرپرستی علی را مادر بزرگش به عهده می­گیرد علی در کودکی کم­ جثه و ضعیف بود و بچه­ ایی بود نجیب و کم­صدا علی درس را از شش­سالگی در آران شروع کرد و در 7 سالگی به علت اینکه شغل پدرش در کاشان بود برای ادامه زندگی به کاشان آمد و در مدرسه شهید اکبر جهانی به ادامه تحصیل پرداخت .

علی در سه ماهه تابستان در مغازه پدرش مشغول کار بود تا اینکه انقلاب شکوهمند اسلامی ایران به رهبری امام کبیرمان شروع شد با شروع انقلاب و تعطیل شدن مدارس علی هر روز در مجامع و تظاهرات شرکت می­ جست علی همیشه فکر پیروزی انقلاب بود ولی هر وقت او را می­دیدید می­می گفت پیروزی انقلاب سهل است اما حفظ و نگهداری آن احتیاج به صبر و استقامت و خون داردبا شروع جنگ تحمیلی عراق به ایران او نیز مانند دیگران عاشق شده تا در جبهه نور علیه ظلمت شرکت کند اما مسائل زیادی و مهمتری از همه مسائل خانوادگی از رفتن او به جبهه ممانعت می­کرد پدر علی با اینکه با رها به او گفته بود که تو بمان و من تمام وسایل رفاهی تو را فراهم می­کنم اما او بر همه اینها پشت پا می­زد و می­گفت من باید به جبهه بروم تا اینکه یک روز ظهر وقتی مادر علی در خواب است علی انگشت مادر را روی جوهر می­زند و روی کاغذ که برای جبهه رفتن بود می­زند در این موقع مادر او از خواب بیدار می­شود و به علی می­گوید چه کردی علی در جواب می­گوید هیچی مادر بخواب، اما مادر در می­یابد که علی از او امضاء گرفته است .

علی شبهای جمعه را به جمکران می­رفت و همه فکرش احیای اسلام بود و به حجاب بسیار اهمیت می­داد و گاهی می­گفت فلانی آن چیز که مرا می­آزارد رعایت نکردن حجاب است از خاطرات جالب علی قبل از شهادتش جریانی است که پس از شهادت عموی علی در عملیات والفجر 2 اتفاق می­افتد علی وقتی می­فهمد که عمویش شهید شده بلافاصله به آران رفت و خود را بر مزار عمویش رساند و بی­اختیار بر قبر عمویش می­افتد یکی از خادمان آنجا می­گوید وقتی علی را بلند کردم او به من گفت: می­دانم که شهید می­شوم هر وقت شهید شدم مرا در کنار قبر عمویم به ­خاک بسپارید علی هجرت می­کند هجرتی که رجعت ندارد آن روز علی بسیار خوشحال بود علی می­رود و طی یکماه سه نامه برای خانواده­اش می­فرستد و اما شهادت غروب بود خورشید انگاری می­خواست چیزی را بگوید ولی نمی­توانست و فقط گریه می­کرد آری او خون گریه می­کرد خورشید با غروب خود غروب خونبار علی را داشت به ما نشان می­داد یکدفعه ندایی به گوشم رسید که می­گفت فلانی با علی خداحافظی کن و پیشانی او را بوسه زن که علی دیگر نمی­آید پیشانی او را بوسه زدم و گریه­ام گرفت علی گفت فلانی گریه نکن دعا کن شهید بشوم و ساعتی چند نمی­گذرد که علی به همراه دو تن دیگر بر اثر اصابت خمپاره به شهادت می­رسند و به لقاء معبود خود می­شتابد و در کنار دوستش شهید حبیب­الله ابراهیم­ زاده به میهمانی خدای خود می­شتابد.

راهش مستدام و زندگی کوتاهش و اما پر برکتش نصب العین ما باشد

خدایا خدایا تا انقلاب مهدی حتی کنار مهدی خمینی را نگه­دار