وصيت نامه شهيد محمد حاجي زاده بيدگلي

بسم اللّه الرحمن الرحیم

انا الله و انا اليه راجعون

خدمت شما ملت قهرمان و دوستان و اقوام و پدر و مادر سلام عرض نموده و از اين كه چند لحظه اي وقت شما را مي گيرم معذرت مي خواهم. البته اينجانب واقعاً كوچك تر از آنم كه در پيشگاه شما ملت بدين وسيله اظهار سخن نمايم. ليكن با اين حال خود را مواظف داشتم كه چند جمله به عنوان وصيت بر قلم جاري كنم. خداوندا، خداوندا، چگونه تو را شكر كنم از اين كه مرا عاشق خود نمودي و مرا در اين عشق سوزانيدي، بارالها، تو مي داني كه من با چه هدفي به اين سرزمين رنگين شده از خون جوانان قدم نهادم لذا از تو مي خواهم كه من را در وهله اول توفيق مطيع بودن بر امر رهبرم و غالب و تارک بودن بر هواي نفسم را به من عطا كني و در مرحله دوم هر قدمي كه به جلو مي گذارم نيتم را خالص تر گرداني.

پروردگارا: از تو مي خواهم حال كه اين توفيق آمدن جبهه را به من عطا كردي باز بر بنده حقيرت منت نهي و به من آن فرصت را بدهي كه اين چشمانم را كه مملو از معصيت و گناه است لحظه اي به روي معشوقم حجه بن الحسن(عج) باز كنم و پروانه وار دور معشوقم بچرخم و سپس با خون خود كه در هر قطره اش عشق به رهبر نهفته است وضو ساخته و به سرورم حسين بن علي(ع) اقتدا كنم. روي سخنم ابتدا با شما ملت غيور باز مي كنم.

ملت مسلمان توفيق جهاد في سبيل الله را از كف ندهيد و با تكرار شعار لا اله الا الله مجال نفس كشيدن به دشمن ندهيد و هم چون كوه مقاوم بر مصائب وارده از دشمن باشيد. مردم مبارز مبادا حتي به يك چشم بهم زدن از سخن رهبر روي برگردانيد و با يان عمل خود باعث مزين نمودن مجالس بزم دشمن گرديد.

اي ملت حاضر در صحنه هميشه دنباله رو روحانيت متعهد به دين باشيد. چرا كه آنان هم چون كليدي در دست شما هستند كه به واسطه آن مي توانيد درب منزلگاه حقيقت را به روي خويش باز كنيد. اي ملت مسلمان: با خنجر علم و تقوي پرده هاي ظلمت را پاره كنيد و اشعه طلايي حق را بر سرزمين هاي تاريك و خفته رهنمون باشيد. اما آخرين سخنم با شما ملت اين كه با اخلاق و رفتار اسلامي تان مشعل فروزان انقلاب را بهغارهای تار و تاريك ديوصفتان زمان هدايت كنيد تا مي توانيد قرآن بخوانيد و زينت دهيد خواندن آن را با عمل نمودن به آن.

«سخنم با دوستانم»: دوستانم ابتدا از شما استحلال مي طلبم كه نتوانستم در طي دوستيم با شما آن طور كه بايد و شايد به وظيفه خويش نسبت به دوست عمل كنم. وصيتم به شما اين است كه نمازهاي جماعت و جمعه و دعاي كميل ترك نكنيد و پيرو ولايت فقيه باشيد. دوستانم در هر برهه اي از زمان قرار گرفته ايد خود را موظف بر پاسداري از خطه خونين حق بدانيد و از نور حق را با اعمال نيك تان خريدار باشيد و با آن نورالهي قلب تان را منور و آخرت خود را مزين نماييد. از شما استدعا دارم كه پرچم خونين شده و به زمين افتاده ام را بر دوش كشيد و نگذاريد كه دشمنان اسلام قدم بر سرزمين مقدس اسلام نهاده و چكمه هاي خود را بر سر مرزهاي مشخص شده با خون شهيدان فرود آورند.

دوستان، مردانه به پا خيزيد و صيحه شوم ابرجنايتكاران را در گلو خفه كنيد. نداي مظلومانه امام لبيك گوييد و در راهي كه قدم گذارده ايد باز نگرديد. اما دوستانم: آخرين سخني كه اين طلبه حقیر به شما دارد اين كه تقوي پيشه كنيد كه تقوي لازمه رضايت خداوند است و رضايت خداوند برت جنت است و مجدداً از اين كه ياري مفيد بر شما نبودم از شماطلب حلاليت مي نمايم. اما شما اين برادرانم مي دانم كه داغ برادر بر پشت شما سنگيني دارد، اما برادرانم، براي رضاي خداوند اين مصيبت وارده را بر خود آسان جلوه دهيد.

اما سخنم با برادر بزرگ ترم: برادرجان، از اين كه نتوانستم طي هفده سال براي يك بار هم كه شده حق برادري نسبت به تو ادا كنم معذرت مي خواهم. برادرم صبور باش و فرزندت را شجاع تربيت كن و به او درس پاسداري از حريم حق را بياموز. برادرم از اين كه نتوانستم براي تو قوت بازويي باشم حلاليت مي طلبم.

اما خواهرانم، تنها نكته اي كه مي خواهم به شما عرض كنم اين كه زينب وار زندگي كنيد و در جامعه براي ديگران از نظر تقوي نمونه باشيد و نسبت به شهادت برادر حقيرتان صابرانه برخورد نماييد. خواهرانم ضمن استحلال از شما آخرين سخنم را با شما بيان مي كنم و آن اين كه روح تان را به زيور عفت و تقوي بياراييد.

اما پدرم ، پدرم مرا ببخش كه در طول هفده سال عمرم نتوانستم باري را از دوش تو بردارم. مرا ببخش، از اين كه در مقابل زحمات تو قد علم كردم. من نمي دانم در آن دنيا چگونه سر بلند كنم و به دست هاي پينه بسته ات نظر بيفكنم. پدرم: از شهادت من سرور باش كه توانسته اي لااقل يك فرزند كوچكي را به عنوان هديه به پيشگاه باري تعالي تقديم نمايي. پدرم: در جامعه سرافراز باش و به برادرانم و دوستانم بگو كه با اخلاق نيك خود مبين احكام الله در كل گيتي باشند.

«و اما آخرين سخنم با مادر غم پرورم»: مادرجان، باور كن اين سخن را كه مي نويسم با اشك چشمم امضا نموده ام و آن سخن اين كه مادرجان حلالم كن، حلالم كن، از اين كه نتوانستم زحمات پي در پي و شبانه روزي تو كه در طي عمرم برايم كشيدي را جبران نمايم. مادرم، درفراغم نمونه اي از صبر و بردباري باش و فكر كن كه فرزند حقيرت به سفر رفته و مادر چه سفري از اين سفر برتر كه عاشقي دل باخته با ركاب يقين بر مركب شهادت فرود آيد و سير طولاني سعادت را برق آسا ز عشق ديدن معشوق بپيمايد و سرانجام به زيارت معبود و به وصال دوست نائل آيد. مادرم، بر خود ببال كه در آخرت نزد زهرا سربلند خواهي بود و مبادا شهادت من وسيله فخر شما بر افراد جامعه باشد. در شهادت من يك لحظه غمگين مباش. زيرا كه شهيد مهماني است كه خداوند ميزبان اوست. مادرجان، مواظب خود باش كه با اعمال و رفتارت موجبات شادي دشمن روح الله را فراهم نكني. اما مادرجان، آخرين سخنم با تو اين است كه اگر موقعي به ياد فرزندت افتادي و اندوه قلب تو را فرا گرفت برايم استغفار كن تا خدا با يد قدرت خود كوله بار گناهي را كه بر پشتم سنگيني مي كند بردارد تا بتوانم به راحتي به راه خود ادامه دهم.درپایان این طلبه حقیر از شما ملت مسلمان و دوستانم و اقوام و برادران و خواهرانم و پدر و مادرم طلب حلالیت می نمایم و از همه مجددا عذر خواهی می کنم