محمود آکار در سال 1340 در خانواده­اي متوسط و مذهبي در شهر ابوزيدآباد متولّد شد. وی پس از گذراندن دوران كودكي براي تحصيل علم به مدرسه راه رفت و تا كلاس پنجم ابتدایي را پشت سر گذاشت امّا مشكلات اقتصادي دوران ستم­شاهي که گريبان گير اكثر خانواده­ هاي روستایي بود به وی اجازة ادامة تحصيل نداد و به ناچار براي كمك به پدر در امر دامداري و كشاورزي ترك تحصيل نمود. صداقت و خوش ­اخلاقي اين شهيد بزرگوار در دوران جواني، وي را به فردي محبوب تبديل كرده بود و انسان، با برخورد اوّل مجذوب او مي­شد. نظم و انضباط ایشان در تمام امور زندگي زبانزد افراد خانواده­اش بود.

در سال 1359 جهت خدمت به نظام مقدّس و نوپاي جمهوري اسلامي، عازم جبهه­ های کردستان و خوزستان شد. اين سرباز جان بر كف ارتش اسلام، سال 1361 خدمت سربازيش به پايان رسيد، امّا براي دفاع از مملكت اسلامي كه در آن زمان مورد تهاجم دشمن خون آشام قرار گرفته بود؛ داوطلبانه عازم جبهه­ هاي نبرد شد و در عمليّات والفجر 1 شركت كرد و بعد از چهار ماه حضور در جبهه، به وطن بازگشت؛ امّا دل بي­قرار او امان ماندن به او نمي­داد و گويا شهيد آكار گوهر مقصود خود را در جبهه­ ها می­یافت، لذا بار ديگر ندای حق را لبّيك گفت و عازم جبهه­ هاي نبرد شد و در عمليّات غرورآفرين خيبر شرکت نمود و در مرحله دوّم اين عمليّات به آرزوی دیرینة خود رسید امّا پیکرش مفقود گشت و به فاتح صدر اسلام امام علي^(ع) (كه همواره عشق خود را به آن مولا ابراز مي­كرد) پيوست.

پيكر پاك این شهيد به همراه شهيد محمّدعلي دلاكيان در روز 1374/05/11 بر دوش امّت ­حزب ­الله كاشان و ابوزيدآباد در مراسمي بي­نظير تشييع شد و سرانجام 12 سال هجران و دوري از خانواده و بازماندگان به پايان رسيد. پيكر گلگون شهيد محمود آكار مرهمي بر زخم هجران خانواده­اش شد. از شهيد محمود آكار يك فرزند دختر به يادگار مانده است. وی با اين كه هیچ گاه پدرش را ندید؛ امّا راه و هدف او را شناخته است، ان شاءالله با الگو قرار دادن زينب كبري^(س) راه سرخ پدر را ادامه خواهد داد.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد

خاطره ای از شهيد محمود آكار

صداقت، متانت و خوش­اخلاقي اين شهيد بزرگوار در دوران جواني، وي را به فردي محبوب تبديل كرده بود و انسان با همان برخورد اوّل مجذوب محمود مي­شد، يكي دیگر از خصوصيّات اخلاقي شهيد، نظم و انظباط وی بود که در تمام امور زندگي، زبانزد افراد خانواده­اش بود، هرگز سخنان لغو و بيهوده از او نشنيديم. ایشان خیلی به مسائل اعتقادي و ديني خود پاي بند بود، به نماز اوّل وقت خيلي اهمّيّت مي­داد. شهيد اعتقاد خاصّي به ائمّه معصومين^(ع) به ویژه حضرت علي^(ع) داشت. در دوران نوجواني و جوانيش در دشت و صحرا به كار دامپروري مشغول بود. هميشه ذكر لبش علي^(ع) بود و از وصف حضرت علي^(ع) سخن مي­گفت، شهيد محمود در دوران انقلاب اسلامي، از انقلاب و رهبري انقلاب، حضرت امام خميني^(ره) دفاع مي­كرد. ايشان مي­گفت: «بعضي­ها مي­گويند اي كاش در زمان حضرت علي^(ع)، حضرت امام حسين^(ع) بوديم و آن­ها را ياري مي­كرديم». شهيد خطاب به آن­ها مي­گفت: «در همين دوره و زمان هم فرقي نمي­كند؛ حضرت امام خميني^(ره) نائب بر حقّ امام زمان^(عج) مي­باشند و بايد او را ياري كنيم».

خاطرة شهيد از زبان همرزمش حسين قشقايي: (اوصيكم بتقوی الله نظم امركم)، شهيد محمود در همة كارها نظم داشت، كارهاي خود را برنامه­ريزي می­کرد و از روي نظم و ترتيب آن­ها را انجام مي­داد. نمازش را اوّل وقت می­خواند و به دعاها و توسّل به ائمّه اهمّیّت می­داد. خواب و استراحت را طبق برنامه انجام مي­داد. يادم هست در منطقة جنوب قبل از خواب، صدقه در نظر می­گرفت. يكي از دوستان رزمنده به شهيد آكار گفت: «تا شما جاي خود را پهن كني و بخوابي، صبح شده است». شهيد فرمود: «اگر نيم ساعت براي خواب مانده باشد؛ من برنامة خود را به هم نمي­زنم. اين گونه بود كه وقت عمليّات خيبر فرا رسيد، موقع حركت به اين حقير گفت: «پسر خاله! اگر موقع پيشروي در عمليّات زخمي شدم راضي نيستم مرا از زمين برداريد، شما به عمليّات ادامه دهيد و مسئول انتقال مجروحان هر كسي باشد رسيدگي خواهد كرد، شما به پيشروي ادامه دهيد».