عبدالله حاجی وند در سال 1333 در شهرستان درود و در روستای داریاب دیده به جهان گشود وی را «عبدالله» نامیدند تا روزی آینه­دار ندای آزادی و آزادگی در سرزمین سرافراز و دلیر مردان باشد.

ایشان از همان ابتدا از نعمت پدر محروم شدند و در کنار برادر و مادر خویش زندگی می کردند. در کنار مادری دل­سوز و زحمت­کش تربیت صحیح اسلامی را در راستای اهداف اسلام و قرآن فراگرفت از پانزده سالگی به خاطر فقر نان آور خانه شد و به علت این­که شرایط شغلی در آن­جا مناسب نبود به کاشان (نوش آباد) مهاجرت کرد تا بتواند یک لقمه نان حلال به دست بیاورد تا کمک حال خانواده اش باشد از همان ابتدا در فخّاری مشغول به کار شد با تمام سختی­های پیش رو بازهم با تلاش فراوان به کار خود ادامه می داد و هیچ­گاه نا امید نمی شد. اخلاق و رفتار حسنه، صداقت و مهربانی، کمک به یتمیمان از خصوصیّات بارز اخلاقی او به شمار می رفت، تا این که در بیست سالگی ازدواج کرد. بعد از شغل فخاری در شرکت ریسندگی مشغول به کار و در کنار آن به تحصیلات خود تا سال پنجم ابتدایی ادامه داد، و پس از گذشت تمام این سختی ها صاحب سه فرزند پسر شد.

به مدت دو ماه به جبهه رفت و در آرزوی داشتن دختر بود که خداوند دختری به او عطا کرد. پس به خانه بازگشت و با همراهی همسرش دخترش را سه ماه کرد و دوباره به جبهه رفت تا برای دفاع از کشورش در برابر ظالمان و متجاورزان جان­فشانی کند. او در یک حمله شیمیایی در شلمچه در سال 1367 از جان خود گذشت و به خاطر بخشندگی و گذشتی که داشت جان هم­رزم خود را نجات داد و به درجه­ی رفیع شهادت رسید و به مدت یازده سال مفقود الاثر بود. در سال 1387 پیکر پاک و مطهرش به میهن بازگشت. و در گلزار شهدای نوش آباد آرام گرفت. یادش گرامی باد