حسن سال 1339ش در آران در خانواده‏اى متوسّط و متديّن متولّد شد. در كودكى به بيمارى سختى مبتلا گرديد كه دست قدرت خداوند او را براى يارى اسلام زنده نگه داشت. سال سوم دبيرستان بود كه مبارزات علنى مردم عليه رژيم طاغوت شروع شد. او كه به دنبال الگويى براى مبارزه مى‏گشت، امام قدس‏سره را از اين جهت بهترين و كامل‏ترين يافت و با علاقه‏ ى فراوان در راه اطاعت از رهبرش، به پخش اعلاميه‏ ها و نوارهاى ايشان پرداخت.

تا پيروزى انقلاب هم‏چنان در صحنه‏ى مبارزه، فعّالانه حركت داشت. هنگام بازگشت حضرت امام قدس‏سره به وطن، حسن نيز همراه چند تن از دوستانش به استقبال رهبرش شتافت و پس از بازگشت از تهران با شور و شوق زيادترى به مبارزه ادامه داد. او تلاش زيادى در تشويق سربازان به فرار از ارتش شاهنشاهى مى‏كرد. در اوّلين روز پيروزى انقلاب اسلامى به همراه ديگر دوستانش پاسگاه ژاندارمرى شهر را تصرف كردند و در آن به پاسدارى از انقلاب پرداخت.

حسن پس از پيروزى انقلاب با عشق و علاقه به خدمت ارتش اسلام درآمد.

دوران آموزش نظامى را در پادگان كرمان سپرى كرد. سپس به واحد توپ‏خانه‏ ى اصفهان منتقل شد. در اصفهان بود كه اوّلين زمزمه‏ ى جنگ كفر عليه اسلام را شنيد. او نيز تقاضاى رفتن به جبهه‏ ى اسلام در قصر شيرين را نمود و با اصرار به آن‏جا اعزام شد. در جبهه فداكارى‏هاى فراوانى از خود نشان داد به ‏طورى‏كه خاطره‏اش را در روز عاشورا از نامه او چنين مى‏خوانيم: «...جنگ عليه كفر ادامه دارد و من با آغوش باز شهادت را مى‏طلبم. روز عاشورا تنها به مواضع عراقى‏ها رفتم؛ همه فرار نموده بودند ولى منطقه را مين‏گذارى كرده بودند. به يارى اللّه‏ توانستيم 65 مين را خنثى كنم و بياورم و مورد تشويق فرمانده قرار بگيرم، ضمنا از دشمن غنيمت جنگى زيادى گرفتم».

در يكى از نامه‏ هايش مى‏نويسد: «پدرم و مادرم، كشته شدن در راه حق آرزوى من است و تحويل چنين فرزندى به جامعه از زحمات شماست .او همواره از دوستان و يارانش مى‏خواست دعا كنند تا شهيد شود. سرانجام در روز سه شنبه 59/9/18 در منطقه ‏ى عمليّاتى سرپل ذهاب دعاى او و دوستانش مستجاب شد و به آرزوى خود، كه شهادت بود، رسيد.

روحش شاد، يادش گرامى و راهش مستدام باد.