حسين علي در اوّل ارديبهشت 1333 شمسي در خانواده مذهبي در نوش آباد ديده به جهان گشود. پدرش علاقه فراواني به سرور و سالار شهيدان امام حسين^{(عليه السلام)} داشت ، از اين رو نامش را حسين علي نهاد. ايشان از همان كودكي با اسلام، دين و قرآن آشنا و مأنوس شد. تحصيلات ابتدايي را در دبستان نوش آباد به اتمام رساند، ولي بر اثر مشكلات زندگي نتوانست به تحصيل خود ادامه دهد و با همراهي پدر در كار كشاورزي مشغول شد و با وجود سختي هاي فراوان، دوران نوجواني را سپري كرد. دوران سربازي فرا رسيد، دوران سربازي را در منطقه جلديان و ديگر مناطق سپري و سپس با دختري متدين و با ايمان ازدواج كرد. ثمرة آن يك دختر و دو پسر بود كه فرزند كوچكشان عليرضا در شش سالگي (سه سال بعد از شهادت پدر) در اثر برق گرفتگي به پدر بزرگوارش پيوست.

شهيد حسين علي داراي اخلاقي نيكو و پسنديده بود و در همه حال به ديگران، احترام مي گذاشت. همسر ايشان در اين باره مي گويد:

ما حدود يازده سال زندگي مشترك داشتيم كه در طي اين سال ها درس هاي زيادي از شهيد آموختم: درس اخلاق، گذشت، ايثار، ايمان، درس منطق و آينده نگري؛ و به طور كلي زندگي ما توأم با تفاهم و روشن بيني بود ايشان اهل منطق بودند و بارزترين صفت ايشان راستگويي و صداقت بود و تمام اهل فاميل نيز به صداقت ايشان معترف و اظهار تعجب مي كردند، و در زندگي ما صداقت بيشتر از هر چيز حاكم بود.

ايشان مسجد را به گفتة امام خميني سنگر مي دانستند و هميشه مي گفتند: نماز جماعت سلاح مسلمين است در برابر دشمنان تا جايي كه امكان داشت سعي مي كرد در جماعت شركت نمايد.

به پيشرفت جامعه و رسيدگي به طبقات مستضعف جامعه علاقه مند بودند به طوري كه هميشه به فرزندانشان توصيه مي كردند درس بخوانند تا بتوانند در آينده فرد مفيدي براي جامعه باشند و مشكلي را از دوش اين مردم فداكار بردارند.

حسين علي در تاريخ 1367/2/1 در منطقه دارخوين بر اثر بمب شيميايي به شهادت رسيد.

روحش شاد و راهش مستدام و پر رهرو باد