احمد در سال 1345 در روستای یزدل در دامان خانواده­ای مذهبی به دنیا آمد و تا سال اوّل راهنمایی به تحصیل پرداخت. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی عضو پایگاه بسیج شهید بهشتی مسجد صفّاری کاشان و عضو کتاب خانه آن­جا شد. بعد از کسب آموزش­های نظامی، دو مرتبه به جبهه­ های حق علیه باطل اعزام شد و در تاریخ 1362/03/25 در آخرین مرتبه­ اعزام در عملیّات والفجر 2 در تاریخ 1362/05/15 در منطقة­ پیرانشهر و در سن 17 سالگی به شهادت رسید و در تاریخ 1362/05/24 در کنار دیگر شهدای سرافراز یزدل به خاک سپرده شد.

روحش شاد و راهش پر روهرو باد

خاطره ای از شهيد احمد (حبیب الله) ابراهيم ­زاده يزدلي

«با برادران نشسته بوديم كه فرماندهان گفتند: «برادران به خط شويد». همگي گردان خط شدند و آن­ها عملیّات را برای هر گروهان شرح دادند. معاون گردان با گفتن جملة « امشب گردان شما عمليّات دارد» همگي بچّه ­ها را به هیجان درآورد و آن­ها با صداي بلند تكبير گفتند. معاون گردان سپس سخنراني نمودند و گفتند که امشب گردان يا زهرا^(س) در اين عمليّات شركت مي­كند. ان شاءالله با پيروزي به وطن باز خواهيم گشت.

روز يك شنبه ساعت 5:40 دقيقه، گردان را براي بردن به خطِّ مقدم آماده كردند. بچّه­ ها همه شاد بودند و روحيّة خوبي داشتند. سرهنگ شيرازي هم آمده بود. همة گردان با هم روبوسي مي­كردند. سپس سوار هلي كوپتر شديم و به طرف خطِّ مقدم حركت كرديم. در بين راه، به سنگرهاي كمين عراقي برخورد كرديم ولي كار خداوند بود كه عراقي­ها ما را نديدند. حتّي بچّه­ ها يك تير هم زدند ولي باز آن­ها متوجّه نشدند كه نيرو از آن­جا عبور مي­كند. حدود يك ساعت بعد گروهان به خط شدند، از پشت سرِ عراقي­ها رفتيم. آن­قدر رفتيم كه به قلّة­ آخري رسيديم. گروهان خسته شده بودند ولي هنوز آماده بودند. فرماندهان مي­گفتند: «ذكر خداوند را بگوييد؛ ما را به خط برساند». بچّه­ ها در عمليّات، راه را بلد نبودند ولي با عنايت خداوند بود كه خود را به پايين قلّه رسانديم. تيربار عراقي­ها روي سر بچّه ­ها كار مي­كرد امّا يك تير هم به بچّه­ ها نخورد. عدّه­اي از رزمندگان رفته بودند و راه را پيدا كرده بودند و عدّه­اي ديگر نيز رفتيم و خود را پشت سرِ عراقي­ها مخفي كرديم. دنبال يكي از نیرو­ها كه راه را پيدا كرده بود؛ راه افتادیم تا به عدّه­اي از بچّه­ هاي خودي برخورديم. حدود دو روز بود كه بچّه ­ها غذا نخورده بودند. فقط مقاديري جيرة جنگي داشتند كه بعضي از رزمنده­ ها آن را تمام كرده بودند. مجروح داشتيم و همه درد مي­كشيدند. بچّه­ ها ناراحت اين مجروح­ها بودند. موقعي كه مي­خواستيم حركت كنيم مجروح­ ها را جلو مي­بردند كه در بين راه به جنگلي رسيديم. در آن­جا درختان ميوه بسيار بود. بچّه­ ها آن­جا توقف كردند و نماز ظهر و عصر را خواندند و عدّه­اي هم براي گشت و شناسايي رفتند. يكي از گشتي­ها يك پيرمرد كُردي را آورده بود و همة ما فكر مي­كرديم كه او كومله است. فرماندة ما با زبان كردي با او صحبت كرد. راه بالاي تپّه را هيچ كس بلد نبود. به پيرمرد گفتند: «دنبال ما بيا تا راه را براي ما پيدا كني»، با هم رفتيم. در بين راه سه نفر را ديديم كه دو نفرشان بالاي قلّه بودند و يك نفر هم پايين تپّه نشسته بود. پيرمرد گفت: «این­ها رفقاي من هستند». ما خيلي شك كرديم كه آن­ها كومله هستند يا نه؟ باز حركت كرديم. پيرمرد نمي­خواست دنبال ما بيايد. بچّه­ ها آن قدر ذكر خدا را مي­گفتند و خدا خودش ياریمان­ كرد. فرماندة ما به پيرمرد گفت: «ديگر راهي نمانده و ما را به اين راه برسان. ما هم شما را آزاد مي­كنيم». پيرمرد قبول كرد. سه نفر از بچّه ­ها دنبال پيرمرد رفتند تا راه را براي ما مشخّص كند. بعد از مشخّص شدن راه، پيرمرد را آزاد كردند. بچّه­ ها با پيرمرد روبوسي كردند و پيرمرد رفت سپس ما هم رفتيم. ديديم راه را درست مشخّص كرده است. جلو رفتيم. ديديم بچّه­ هاي خودي با قاطر و برانكارد آمده­اند تا مجروحين را ببرند. بچّه­ ها خيلي خوشحال شدند كه به نيروهاي خودي رسيديم. چون اميد برگشت نداشتيم و باور نمي­كرديم اين همه پيشروي كنيم تا اين كه به پادگان جلديان محل استقرار خود رسيديم».