ابوالفضل در دامان مادري پارسا و پدري متدّين پرورش يافت. دوران كودكي خود را نزد پدربزرگش مرحوم حجت­ الاسلام و المسلمين آقاحسن صباحي بيدگلي سپري كرد. از كودكي همراه او به مسجد می­رفت و به نماز مي­ ايستاد، همین امر باعث شد كه روح او با نماز جماعت و فرائض ديني عجين شود.

تحصيلات خود را تا مقطع دبيرستان ادامه داد امّا سال سوّم دبيرستان درس را رها كرد، و جهت تبليغات به جبهه ­هاي نبرد حق عليه باطل اعزام شد.

ابوالفضل كه از ذوق هنري بالايي برخوردار بود؛ تصاوير زيبايي را روي كاغذ خلق مي­كرد و با خطِ خوشِ خود به صفحة بي­جان كاغذ، زندگي مي­بخشيد. به كارهاي جمعي بسيار علاقه داشت، در ساخت حسينية يزلان همكاري مي­كرد، خودش را در قبال ديگران مسئول مي­دانست و مي­گفت: اگر كسي دچار مشكل مي­شود، خود او، خانواده، جامعه و همه و همه مقصّرند، ما هم جزء جامع ه­ايم پس بايد در حلّ مشكل بكوشيم. آن زمان يكي از هم­ محلّي هايشان معتاد شده بود، همراه چند نفر از دوستان او را از اين بيماري نجات دادند. با همه صميمي و مهربان بود، برخورد مناسب و اخلاق پسنديده­اش مهم­ترين ويژگي او بود. سرانجام او كه با خودسازي در جبهه ­ها، لياقت شهادت يافته بود در جبهة شلمچه به فيض شهادت نائل گشت و به سوي معبود شتافت.

خواهر شهيد اين گونه نقل مي­كند: اين شهيد بزرگوار پردة شهادت خود را با خطّي خوش نوشته بود. خبر شهادتش را كه شنيديم همان پرده را در سَردَر خانه نصب كرديم. بعد از شهادتش يك نامه به اسم او به خانواده­اش مي­رسد. بعدها متوجّه مي­شوند كه ابوالفضل قبل از شهادت اين نامه را نوشته است.

روحش شاد و راهش پر روهرو باد