حسین دهقانیان آرانی در یکم تیرماه 1347 در محله­ ی دهنو شهرستان آران در خانواده­ای مذهبی به دنيا آمد. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه­ ی شهید چمران به پایان رسانید و وارد مدرسه­ ی راهنمایی شهید نیکبخت و شهید اشرفی اصفهانی شد ولي به علت وضع اقتصادی خانواده، درس را رها کرد و به کارگری پرداخت. سپس حرفه­ ی چله دوانی را آموخت و در آن استاد شد. او به تنهایی می توانست دار قالی را سرپا کند.

او نوجوان شجاعی بود و بدون ترس در تظاهرات ضد رژیم شاهنشاهی شرکت می کرد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و با شروع جنگ تحمیلی به بسیج رفت تا به جبهه اعزام شود. مسئولان كه با ديدن چهره­ ی او متوجه كمي سنش شده بودند به او اجازه ندادند. حسين بلافاصله به منزل آمد و شناسنامه­ ی خواهرش را که متولد 1345 بود برداشت و نام خودش را روی آن نوشت و فتوکپی گرفت و به بسیج برد. آن ها با ديدن فتوكپي نسبت به سن او قانع شدند و با رفتنش به آموزش نظامی موافقت کردند.

او پس از آموزش به پایگاه کَرُسی سنندج اعزام شد. در زماني كه در سنندج، بسیجی ها مورد حمله و ترور ضدانقلاب قرار می گرفتند او بدون ترس با لباس بسیجي در خیابان ها رفت و آمد می کرد.

قبل از سربازی، یک بار ديگر هم داوطلبانه به جبهه رفت. سپس به سپاه زاهدان پيوست و مشغول خدمت سربازي در چابهار شد. در سپاه چابهار، يك روز به شكل داوطلبانه از میله­ ی بسیار بلند پرچم بالا رفت و پرچم ايران را نصب كرد و به اين طرف و آن طرف حرکت داد. وقتي از او پرسيدند که نترسیدی از آن بالا بیفتی؟ جواب داد: برای به اهتزاز درآوردن پرچم کشورم حاضرم از جان خودم هم بگذرم.

پس از گذشت 6ماه از سربازی، یکی از بستگان خود را که از اولاد حضرت فاطمه زهرا^(س) بود برای ازدواج انتخاب کرد. اواخر خدمتش بود که همسرش را به خانه­ ی پدری آورد و حدود 20 روز از زندگی مشترکش گذشته بود که برای ادامه­ ی خدمت به چابهار برگشت. قبل از رفتن به چابهار، صمیمانه به مادرش گفته بود که: مادر، شاید دیگر حسین را نبینی، این آخرین دیدار است. با اقوام و آشنایان نیز خداحافظی کرد و به چابهار رفت.

از سپاه چابهار اعلام کردند که جبهه نیاز به نیروهاي داوطلب دارد. حسین همراه چند تن از دوستان خود عازم جبهه شد. او در جبهه اذان گو شد و شروع به حفظ قرآن کرد. قبل از عملیات به منزل خواهر بزرگش زنگ زد و خبر اعزام خود به خطّ مقدم را داد. او به خواهرش گفت: امروز فرمانده ی کل قوا حضرت امام خمینی^(ره) دستور داده که به جبهه بروید، من هم نباید از این قافله عقب بمانم. سلام مرا به پدر و مادر و خواهران و برادرانم برسان و بگو اگر برنگشتم مرا حلال کنند.

حسین در تک عراق در 67/3/4 از ناحیه­ ی کمر مجروح شد و همراه چند نفر ديگر به اسارت نیروهای بعثی درآمد. دوستانش می گفتند: حسين تشنه بود و مدام آب مي خواست. وقتي به او گفتیم: حسین، ما اسیر شده ایم و در بصره­ ی عراق هستیم، دیگر از آب حرفی نزد.

حسين پس از سه روز اسارت و ضرب و شتم، بر اثر بی توجه ی مأموران عراقی به شهادت رسيد. عراقی ها مشخصات او را از دوستش آقای اکبرزاده که همراه حسین در ماشین مجروحان بود، سؤال می کنند. وقتي اکبرزاده از عراقی ها می پرسد با جنازه­ ی او چه می کنید؟ می گویند او را در نینوا دفن مي كنيم. پس از گذشت 12 سال عراقی ها پیکر او را که جز استخوان چیزی از آن نمانده بود با اسرای عراقی معاوضه کردند. حسين در تاریخ 1378/5/18 در کنار ديگر شهیدان در آستان مقدّس امامزاده محمّدهلال بن علی^(ع) آران و بیدگل به خاک سپرده شد.

درود بر او که هم آزاده بود و هم شهیدی شاهد و هم تازه داماد غریبی که با دستان بسته در غربت جان داد.