بسم الله الرحمن الرحیم

« ولا کنوا الی الّذین ظلموا فتمسکم النار و ما لکم من دون الله من اولیاء ثم لا تنصرون »

به سوی ستمگران نروید و آنان را دوست نداشته باشید که شما را آتش خواهد گرفت و آن هنگام جز خدا بر شما دوستانی نیست و یاری نخواهید شد اگر ستم رسیده ای را خوار گردانید .

الهی ما عبدتک خوفا من نارک و لا طمعا فی جنّتک بل وجدتک اهلا للعباده فعبدتک

( از فرمایشات علی (ع))

- خدایا ! تو را برای بهشت و جهنّم بندگی نمی کنم چون تنها تو لایق عبادت هستی .

- خدایا ! زبانم را هم چون به راستگویی زبان ابوذر و صلاحم را هم چون شمشیر مالک اشتر برّنده و کوبنده بر قلب دشمن و استقامتم را در مقابل دشمن هم چون میثم که اگر زبانم را از پشت بیرون بیاورند دست از خمینی برندارم . در روزگاران نه چندان دور که ظلمت تا پشت دیوارهای شهرمان را فرا گرفته بود و نیزه های ستم در فضا می بارید و خون از لا به لای رگان زمین می جوشید من و تو از هر سو آماج رگبار تیر جفا گشتیم و به همّت آن والا مرد تاریخ و آن پارسای پیر و آن پدر مهربان امّت و آن زلال اندیشه اسلام ناب و آن فریادگر خروش آفرین قرن ، رها شدیم و به پرواز در آمدیم زانویمان نیرو گرفت ، قلب مان دو چندان امیدی گرفت ، روحمان سرشار از حیات مجدد گشت ، دستمان برای همیشه در هم قفل شد و چشمانمان یک هدف را دید ، رهبرش را خوب شناخت و دشمن را آگاهانه پیدا کرد .

سلاحمان را برای ..... و قلب خبیث و جرثومه کثیف آن نشانه رفتیم . من و تو پاسدار او شدیم ، نه پاسدار او که پاسدار حریم مکتب او ، نه پاسدار او که پیشگامی برای حراست از فرمان او ، نه پاسدار همه هابیلیان تاریخ و اینک هیبت و عظمت اندیشه و صلابت ماست که دشمن را در خانه اش به لرزه انداخته است و آن نیست مگر به همّت آن پیر دوران ، نیست جز به قیادت آن چشم همیشه بیدار امّت اسلام و آن نیست جز حلقه اتّصال ما به عرشه توحید . آن زلال اندیشه دامن عترت ، آن روح خداوند که در جان هر مرده ای که دمیده شود جان می گیرد و به میدان نبرد تاریخ دوباره فرا می آید .

الله اکبر از این همه خروش مقدّس ، پاسدار قرآن هستم برای این که اندیشه ام بازتابی از کتاب نجات انسان است . پاسدار قرآنم چون از حریم مکتبم با خون سرخ خویش حمایت می کنم . پاسدار قرآن چون فرمانده ام روح الله است ، پاسدار قرآنم چون سربازی از دریای خروشان جند اللهم ، پاسدار قرآنم چون به تمامی جان می کوشم تا کتاب خداوند را سرلوحة عمل انسان گردانم و راه ملّت ها را گشایم و آن هم به همّت ولیّ دلیر و علیم و در این راه در خطّه خطّة این خاک شهید خواهم شد و از شهادت باکی ندارم که آرزوی من است ، معشوق من محبوب من است و برای همیشه در تاریخ حضور خواهم یافت و دیگر نخواهم مُرد که خداوند می فرماید :

« وَ لاَ تَحسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیل اللهِ أموَاتاً بَل أحیَاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقُون »

آل عمران – آیه 169

و یموت فی حیاتکم مقهورین

زندگی توأم با ذلّت بر شما مرگ است و مرگ بر سربلندی و افتخار حیات و زندگی است . حالا موقع آن رسیده است که ببینم کدام درسی از قیام حسین

می شود آموخت و این مرد حق که تن به ذلّت نداد چه واقعیّتی به جهان بشری تعلیم نمود . نخستین درسی که می توان از این نهضت مقدّس آموخت این است که مرگ سرخ از زندگی ننگین بهتر است . باید آزاد و آزاده زیست نه ستمگر بود و نه زیر بار ظلم زیستن و تن به ذلّت دادن که شایسته مقام آدمی نیست ، کشته شدن در راه عقیده و ایمان به حق زندگی حقیقی است .

- و امّا پدر و مادر ! من دوست ندارم کسی بر من گریه کند چون من مال کسی نبودم و امانتی بیش در نزد شما نبودم من از خدا بودم و به سوی او رفتم « إنّا لِلّه و إنّا اِلیهِ راجعون » و خواهش دیگر من از شما این است که مرا حلال کنید و از من راضی باشید چون می دانم که حقّ شما را نتوانستم ادا کنم و شما به گردن من خیلی حق دارید و مخصوصاً تو ای مادر که هم چون شمع می سوزی و با صبر و طاقتت و گریه نکردنت قلب دشمن را آتش می زنی و خدا را از خود خشنود

می گردانی .

- و امّا همسرم ! ناراحت نباش می دانم که هم چون زینب صبر داری و پیامم به مردم این است که دست از امام برندارند و از روحانیّت پشتیبانی کنید و گوش به حرف بعضی از نویسندگان و روشنفکران ندهید و بر سنگ قبرم بنویسید :

پَر کاهی به پیشگاه باریتعالی ...

خداحافظ پدر و مادر ، خواهر و برادر ، همسر و فرزند عزیزم

والسّلام

روحش شاد و راهش پررهرو باد !