عباس در 1346/1/10 در بيدگل به دنيا آمد، كلاس اوّل ابتدايي بود كه مادرش را از دست داد سال هايي كه همة كودكان نيازمند محبت مادر مي باشند اين مصيبت براي او بسيار سنگين بود، اما اميد داشت كه پدرش در كنار اوست ولي يكي دو سال بعد پدر را نيز از دست داد و مصيبت ديگري بر او وارد شد. فقط به كمك ايمان به خدا و توكل به او بود كه توانست صبر کرده و اين مصيبت را تحمل نمايد. بعد از فوت پدر گرامي، برادر بزرگش سرپرستي او را بر عهده گرفت و تا سال 1361 به تحصيل خود ادامه داد، امّا فشار زندگي او را وادار كرد تا در كنار درس به قالي بافي نيز مشغول شود.

در سال 1361 بود كه تصميم گرفت براي دفاع از كشورش به جبهه برود و چندين بار به مركز بسيج رفت، ولي چون سن او كم بود و مخالفت كردند تصميم گرفت شناسنامه اش را دستكاري كند تا بدين وسيله به آرزويش برسد.

عليرضا خود چنين نقل مي كند:

« وقتي ورقة رضايت نامه پدر و مادر را به من دادند كه بايد پدر يا مادرم آن را امضا كنند سرگردان بودم كه به چه كسي بدهم تا اين برگه را امضا كند! انگار مي خواستند به من بفهمانند كه دو چيز كم دارم و آن هم پدر و مادر بود. بالاخره خودم برگه را امضا كردم و تحويل بسيج دادم. سرانجام در تاريخ 1361/6/27 بود كه موفق شدم به جبهه جنگ اعزام شوم از اين قضيه با هيچ كس حرفي نزدم و همة وسايلم را آماده كردم؛ ساك خود را در پنهاني آماده ساختم و چون پولي نداشتم به خانة دايي ام رفتم و يكصد تومان از او قرض گرفتم و به سوي مركز بسيج حركت كردم، ولي از عشق به جبهه فراموش كردم ساكم را بردارم، مي خواستم بال در آورم و زودتر به جبهه بروم، با دلهرة زياد فوري به خانه رفتم و ساك را برداشتم و به آرامي با خواهرم كه روي تخت قالي به قالي بافي مشغول بود خداحافظي كردم و آرام آرام از خانه خارج شدم!

با سرعت تمام با دوچرخه به سوي مركز بسيج رفتم و ساكم را آن جا گذاشتم و فوري برگشتم و دوچرخه را توي خانه دایي ام گذاشتم و زود به بسيج آران و بيدگل برگشتم و از آن جا ما را به بسيج سپاه كاشان بردند.

وقتي در آن جا لباس بسيجي گرفتم و پوشيدم خيالم راحت شد كه آمادة رفتن به جبهه شده ام، ولي يك موقع كسي دست كوچك مرا فشرد، برگشتم و ديدم شوهر خواهرم و خواهرهايم هستند كه هيجان زده و گريه كنان مرا ماچ مي كنند. چند دقيقه بعد از ترس اين كه آنها به رئيس و فرماندة بسيج بگوينـد كـه مـرا به جبهه اعزام نكند با آنها خدا حافظي كردم و به سوي ماشين دويدم. همة پدر و مادرها حضور داشتند، اما من كه پدر و مادر نداشتم فقط خواهرانم بودند كه مرا براي رفتن به جبهه بدرقه كردند. به ياري خدا و كمك خانواده توانستم يك سهم بسيار كوچك در راه انقلاب داشته باشم.»