سيّد عبّاس طباطبايي در دهم مرداد سال 1345 در يك خانواده­ای مذهبي در آران و بيدگل متولّد شد و توسط پدر و مادري مؤمن، متديّن و مقلّد امام پرورش يافت. سیّد عباس از كودكي داراي اخلاق و رفتاري بسيار خوب بود و در بين اقوام و آشنايان، به صفات نیکو شهرت داشت. او در نماز جماعت، مجالس ديني و مراسم سوگواري امام حسين^(ع) شرکت می کرد. او از جمله كساني بود كه در خدمت به عزاداران حسيني نقش فعالي داشت و همین باعث می شد تا عشق خدمت گزاري در راه حضرت اباعبدالله^(ع) در عمق وجودش ريشه دواند.

سادگي و گذشت او از سنين كودكي زبانزد همه بود. حق را مي گفت ولو به ضررش تمام مي شد. در محله، در میان همسالان خود شاخص بود.

سيّد عبّاس بعد از سپري كردن دوران كودكي به مدرسه رفت و همرزمان با کوشش و جدیت در تحصیل، در اداره­ی امور منزل به مادرش كمك مي كرد. در ایام تعطیل نیز نزد خاله اش قالي بافي مي کرد و دستمزدش را به پدر و مادرش مي داد. او از مساعدت به خواهر و برادرانش نيز دريغ نداشت.

سیّد عبّاس بعد از اتمام سال اول راهنمايي ترك تحصيل کرد تا در امور مالي خانواده به پدر و مادرش كمك کند. به همین دلیل براي مدت كوتاهي نزد دايي خود حرفه­ ی جوشكاري را فراگرفت و هم زمان، در بازسازي منزل پدربزرگش هم كمك مي كرد. بعد از پايان بازسازي خانه­ ی پدربزرگ، جوشكاري را رها کرد و به عنوان كارگر بنا نزد شوهر عمه­ ی خود مشغول شد. سیّدعباس به اين شغل ادامه داد تا زمانی که كارخانه حرير و مخمل كاشان او را به عنوان كارگر پذیرفت.

در سال 1365 خدمت سربازی اش را در سپاه پاسداران آغاز کرد. او در عمليات كربلاي 4 شركت داشت و در عملیات كربلاي 5 در حالی که مشغول حمل مهمات براي رزمندگان اسلام بود، با اصابت خمپاره دشمن به ماشينش به درجه­ ی رفيع شهادت نائل شد.

به گفته همرزمانش او در جبهه و در عملیّات ها هميشه به ياد خدا بود. در دعا و نيايش، حال عجیبی داشت و ذكر روی لبش «يامهدي ^(عج)» و «يازهرا ^(س)» بود.