علی در سال 1336 در یک خانواده متوسط و مذهبی در آران دیده به جهان گشود و در همین دیار به مدرسه رفت تا اینکه کلاس 6 ابتدایی را به اتمام رسانید. سپس وارد مدرسه راهنمایی و دبیرستان شد ولی درس دبیرستان را به پایان نرساند و به کمک والدین خود به کارقالی بافی پرداخت .

علی هرگز کلمه مسئول و مسئول بودن را از یاد نمی­برد و از جنایات ظالمین و ستمگران رنج می­برد. او در سال 1350 با دختر عموی خود ازدواج کرد که از او دو فرزند به یادگار مانده است. وی در سال 1351 برای کسب علم و فضیلت رهسپار حوزه علمیه قم شد و نصف روز را کار می­کرد و نصف روز را درس می­خواند. او شب­های جمعه از قم به زادگاهش آران می ­آمد، تا اینکه مردم را از جنایات پهلوی آگاه کند. تا زمانی که حضرت آیت اله حاج سید مصطفی خمینی (ره) به شهادت رسید، در بیشتر شهرهای ایران جلسات و مجلس یاد بود به پا شد و تهران هم در مسجد ارگ سخنرانی بود که تظاهراتی آنجا بر ضد دیکتاتوری پهلوی شروع شد، علی در آن تظاهرات شرکت داشت و مورد حمله وحشیانه مزدوران پهلوی قرار گرفت.

در تاریخ 1357/2/19 مطابق روز چهلم شهداء یزد، غسل شهادت می­کند پس از غسل، نماز و قرآن می­خواند و قرآنش را در نوار ضبط می­کنند که خود می­گوید من شاید برنگردم این قرآن را یادگار داشته باشید.

آن روز پس از ختم جلسه در قم تظاهرات باشکوهی برگزار می­شود و پلیس مزدور به مردم حمله می­کنند. پس از اینکه جمعیت را متفرق می­نمایند او چند نفر دیگر از رفقایش به طرف خیابان بهار جنب مدرسه حجتیه کشانده می­شوند و در همانجا توسط مأمورین از خدا بی خبر که نعره کشان به سوی علی و دیگران روانه شده، یکدفعه چرخ­های تانک از روی قسمتی از بدن علی می­گذرد و به مقام رفیع شهادت می­رسد.

آن بدن پاک و عزیز بدست جلادان دژخیم افتاد تا یکی دو روز بعد از مبارزه ساواک و شهربانی قم توسط برادران دینی مبارز جسد او تحویل گرفته شد و به آران منتقل گردید و برای اولین بار در آران آن چنان تشییع از یک شهید مجاهد به عمل آمد که ژاندارمری آران را به لرزه در آورد و قدرت کنترل را از دست آنان خارج نمود.

روحش شاد، یادش گرامی و راهش مستدام باد.