نورالله در سال 1341 در نوش­آباد به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در سایة تلاش پدری زحمت کش و مادری مهربان سپری­کرد. از دوران کودکی به کار و تلاش خو گرفته بود و مانند مردی کامل به فکر معاش خانواده بود. از این ­رو ترک تحصیل نمود و به حرفة بنّایی و گچ­کاری مشغول شد. با شدّت­گیری مبارزات مردم علیه رژیم پهلوی در راهپیمایی­ها حضور فعّال داشت. ایشان از آن­جا که خیلی زود در کار بنّایی استاد شد در اوّلین اعزام به جبهه در همین شغل به خدمت مشغول گشت. ایشان پس از ازدواج که ثمرة آن یک نوزاد پسر بود در بهمن 1365 برای مرتبة­ دوّم از بسیج سپاه به جبهه اعزام گردید ولی به دلیل این­که یکی از برادران ایشان در اسارت مزدوران بعثی بود؛ برخی افراد و خانواده با اعزام او مخالفت کردند امّا ایشان گفت که وظیفة دینی من دفاع از کشور و کیان اسلامی است و من باید در جبهه حضور داشته باشم. ایشان در همین عملیّات کربلای 5 به شهادت رسید. امّا حدود 9 سال مفقودالجسد بود و سرانجام پیکر مطهّرش در تاریخ 1374/05/11 پس از مشایعت مردم در گلزار شهدای نوش­آباد به خاک سپرده شد.

وی جوانی خوش رفتار و خوش­زبان بود و همیشه با چهره­ای خندان با مردم برخورد می­کرد. حتّی مشکلات فراوان نیز نمی­توانست بر روحية لطیف او تأثیر بگذارد. در خانه، پدری دلسوز و مهربان بود و در محلّه به دیگران کمک و یاری می­رساند و به افراد نیازمند کمک می­کرد.

ایشان ایمانی قوی داشت و نماز و طاعات را با خلوص انجام می­داد. به راز و نیاز و نماز شب نیز اهتمام داشت و در نیمه­ های شب با دیدگانی اشک بار در محضر دوست حاضر می­شد. در اواخر زندگی روحیّة او بسیار تغییر کرده بود و با رؤیاهای صادقانه­ای که از دوستان شهیدش می­دید؛ احساس می­کرد که وقت شهادت نزدیک است و باید لباس رزم بر تن کند. سرانجام نیز این رؤیاها به حقیقت پیوست و روح بلندش به روح شهیدان پیوست. هنوز 20 روز از اعزام او نگذشته بود که در عملیّات کربلای 5 شرکت کرد و آن­طور که دوستانش نقل می­کنند وارد کانالی شد و بعد خمپاره­ای به نزدیکی او اصابت کرد و پس از سال­ها چشم انتظاری، پیکر مطهّرش پیدا شد و همه از دیدار این چهرة نورانی و متواضع و پاک، محروم شدند.

روحش شاد و راهش پررهرو باد