علی اکبر گندمکار سال 1347 در خانواده ای مذهبی و مستضعف دین به جهان گشود و به همین دلیل نتوانست بیش از پنج کلاس تحصیل کند وقتی از نظر جسمی آمادگی پیدا کرد مشغول به کار بنایی شد و توانست یک بناء خوب باشد در عین حال که با کار بنایی به خانواده اش کمک می کرد در امور خیر هم شرکت فعالی داشت هم در ساخت حسینیه و مسجد محل شرکت می کرد و هم به افراد فقیر و مستضعف که نیاز به کار بنایی داشتند بدون دریافت مزد مشکل تعمیر ساختمان آنها را مرتفع می کرد و وقتی متوجه می شد آنها حتی توان تهیه صببحانه ندارند را به آنها اعلام می کرد میل به صبحانه ندارد.

درهیأت مذهبی حضوری فعال داشت و علاقه به کار سقایی در هیئت امام حسین(ع) را داشت و در این امر هنری فعالیت می کرد.

آری علی اکبر فرزند چهارم خانواده بود که در سن 18 سالگی در سال 1366 به خدمت سربازی اعزام شد. هر وقت به مرخصی می آمد به خانواده های همسر زمانش سر می زد و خبر سلامتی آنها را می رساند و آنها را از نگرانی بیرون می آورد آخرین مرتبه ای که به مرخصی آمد فقط 24 ساعت در دیار خود بود و این مدت را مشغول نامه رسانی همسر زمانش به خانواده های آنها بود و مدت کمی را در کنار والدین سپری کرد.

وقتی که در آخرین اعزام روانه جبهه های نبرد بود والده اش ایشان را زیر قرآن روانه می کند و گویا به او الهام می شود که آخرین مرتبه اعزامش می باشد و مادر را از بدرقره منع می کند آری او رفت و در عملیات مرصاد در غرب کشور بر علیه مناقصان کوردلی که با حمایت آمریکا و رژیم بعثت عراق به ایران حمله کرده بودند ایستاد و مبارزه کرد و در این عملیات مجروح شد و تمام بدن را ترکش گرفت و از ناحیه هر دو پا به شدت مجروح که منججر به قطع هر دو پا شد که مدتی را در بیمارستانی در مشهد و پس از آن به تهران منتقل می شود با دیداری که والدین از ایشان می کنند علی اکبر آنها را به صبر و تحمل سفارش می کند و در صورت شهادت آن را از گریه کردن بر حذر می دارد تا جایی که به مادر الهام می شود که پسرت شهید می شود که برای آخرین مرتبه روانه تهران می شود و آخرین دیدارش را در بیمارستان با فرزند دلبندش انجام می دهد و پس از نیم ساعت از ملاقاتش علی اکبر رشیدش در روز تاسوعای حسینی در تاریخ 1367/5/31 به بقای دشت کربلا حضرت ابوالفضل عباس(ع) همانی را که دوست داشت سقایی اش را داشته باشد پیوست.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

شهید فاقد وصیت نامه است.