وصیت نامه شهید علیرضا مالکیان

ان الذین امنوا و الذین هاجروا و جاهدو فی سبیل الله،

اولئک یرجون رحمه الله و الله غفور رحیم

آنان که به دین اسلام گرویدند و از وطن خود هجرت نموده و در راه خدا جهاد کردند، اینان امیدوار و منتظر رحمت خدا باشند که خداوند بر آنان بخشاینده و مهربان است. قرآن کریم

به نام خدایی که مرا جان داد تا در راه او جهاد کنم و به من این توفیق را عطا نمود تا در راهی که او می خواهد گام بردارم و به نام او که زبان از عظمت باشکوه او از سخن باز می ماند و به نام او که فکرم از تفکر در جلالش عاجز است و به نام او که یاور مستضعفان، دشمن مستکبران، حامی رزمندگان، نگهدار برادران مسلمان، حافظ رهبر، یاری دهنده حق، کوبنده باطل، پاداش دهنده باتقوایان، عدل دهنده عدالت خواهان و مجری عدالت است. و با درود به رهبر کبیر انقلاب، بیدارکننده توده های ضعیف و محروم، ایجادگرد زمینه ظهور حکومت عدل حضرت مهدی بقیه الله الاعظم و با درود به شهیدانی که با خون خود درخت انقلاب را آبیاری کردند و با درود به شما مردم ایثارگر و با درود و سلام به پدر و مادر مهربانم، سخنانم را به شما ای پدر عزیز و مادر مهربانم و برادرانم و خواهران و برادران دینیم به عنوان وصیت شروع می کنم، هرچند من قابلیت آن را ندارم که وصایای خودم را به شما بکنم، ولی چون وظیفه شرعی هر شخص مسلمانی است که وصیت نامه بنویسد لذا من چند وصیت دارم که خدمت شما عرضه می دارم.

اول وصیتم به مادرم: مادرم همین که من تصمیم گرفتم به جبهه بروم با خود تصمیم گرفتم که یا خاک کربلا را برای تان بیاورم یا بدن قطعه قطعه مرا برای تان بیاورند که ان شاءالله پیروزی را به ارمغان بیاورم. مادرم اگر بدنم را برایت بیاورند، مبادا بر من گریه کنی، خوشحال باش که فرزندی تربیت نمودی و آن را در راه خدا و برای اسلام و قرآن دادی. من می خواهم سؤالی از تو بکنم. مادرم، اگر کسی در نزد شما یک امانتی بگذارد و این امانت را بعد از چندی پس بگیرد، آیا شما ناراحت می شوید من هم امانتی بودم در نزد شما، هیچ ناراحت نباشید و خوشحال باشید که فرزند شما راهی رفت که اولیاء خدا آرزوی این راه را دارند و اگر زیاد مهر فرزندی شما را فرا بگیرد، مادرم بر اصحاب امام حسین^(ع) گریه کن و نمی خواهم که بر من گریه کنی. مادرم، نمی توانم جبران آن همه زحماتی که برایم کشیدی جوابگو باشم. دلم می خواهد که مرا ببخشید و حلال کنید. مادرم اگر روزی به شما حرفی زدم کهخاطر شما را رنجور کرده است، مرا به بزرگواری خودتان حلال کنید. مادرم اگر روزی شما را اذیت کردم از سر من بگذر و به خدا مرا ببخش که اگر تو نبخشی خدا هم نمی بخشد.

وصیتم به پدرم: پدرم هم چون کوه استوار و محکم باش و اگر خبر شهادتم را به تو دادند مبادا ناراحت شوی، خدا را شکر کن فرزندی داشتی و آن را در راه اسلام دادی. پدرم، من سال هاست که در جست وجوی گلی هستم که از همه گل ها زیباتر و خوشبوتر است و آن هم شهادت در راه خداست. پدرم، دنیا برای من ارزشی ندارد.

وصیتم به خواهرانم: خواهرم تو را وصیت می کنم به قرآن خواندن و بر تو که پاکی و با خواندن قرآن پاک تر می شوی. خواهرم چند رکعت نماز و روزه قضا شده دارم که این را به تو واگذار می کنم که برایم بخوانی و خواهرم اگر روزی تو را اذیت کردم مرا به خدا ببخش و حلالم کن.

وصیتم به برادرانم: برادرانم وظیفه سنگینی بر دوش دارید. از شهادتم تا آن جا که در توان دارید به این انقلاب به وسیله فعالیت کمک دهید و اگر روزی به شما آزار رساندم مرا به خدا ببخشید و حلالم کنید.

وصیتم به دوستانم: دوستان خودسازی را شروع کنید و خود را بسازید. بگذارید که عقل تان بر هواهای نفسانی تان غلبه کند و جهاد کنید با نفس اماره خود که این بهترین و بزرگ ترین جهاد فی سبیل الله است. دوستان افتخار کنید که جوانی تان زمانی واقع شده است که پرچم اسلام برافراشته است و من این جمله را گفته ام: مکتبی که متکی به الله است، پیامبرش محمد^(ص)، امامش علی^(ع) و استادش حسین^(ع) است این مکتب را نمی توان شکست داد.

وصتیم به برادران دینی: برادران پشتیبان روحانیت مبارز و متعهد باشید که اگر روحانیت نباشد اسلامی وجود ندارد روحانیت است که ناخدای این کشتی است و این کشتی اسلام به وسیله روحانیت مسئول و وظیفه شناس در دریای پر جوش و خروش به حرکت درمی آید. پروردگار را از یاد نبرید، مبادا روزی از یاد خداوند بروید و عمرتان را بدون فکر درباره او بگذرانید و مبادا در نماز جماعت و نماز جمعه سستی کنید که اگر در این امر کوتاهی شود این راه بازشدنی است برای دشمنان انقلاب. فعالیت کنید و بجنگید تا پرچم ...