مصطفی زاهدی سومین شهید خانواده زاهدی ها بعد از دو برادر شهیدش بود. ماشاءالله و محمود هر دو در دفاع مقدس به شهادت رسیده بودند و مصطفی هم به عنوان رزمنده جنگ تحمیلی، سال ها در انتظار شهادت ماند تا اینکه در جبهه دفاع از حرم و در تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۹۶ در بوکمال سوریه شهید شد. مصطفی بعد از شهادت محمود با همسر برادرش رقیه پرواره ازدواج کرد. خانم پرواره که ساعتی همکلامش شدیم، دو بار طعم از دست دادن همسر و همراهش را آن هم در قامت یک شهید تجربه کرده است. گفت وگوی ما با همسر شهید و دخترش را پیش رو دارید.

گویا همسرتان سومین شهید خانواده شان بودند؟

قبل از ایشان ماشاءالله و محمود در دفاع مقدس به شهادت رسیدند. پدرهمسرم در آران و بیدگل کشاورزی می کرد و خانواده ای انقلابی داشت. در این خانواده اول پسر بزرگ خانواده ماشاءالله با داشتن پنج فرزند به شهادت رسید. بعد محمود به عنوان پسر سوم خانواده در عملیات کربلای ۴ شهید شد. دو سال بعد از ایشان با آقا مصطفی ازدواج کردم. ۲۹ سال با هم زندگی کردیم تا اینکه آقا مصطفی ۲۹ بهمن سال گذشته در دفاع از حرم شهید شد. چون آقا مصطفی فرزند آخر خانواده شان بود با مادرایشان کنار هم زندگی می کنیم. مادرشوهرم دو سالی می شود که به علت کهولت سن توانایی حرکت ندارد و احتیاج به پرستاری و مراقبت دارد.

پس شما دوبار طعم همسر شهید بودن را چشیده اید. دو شهید که هر دو برادر بودند؟

بله، آقا محمود اخلاق بسیار خوبی داشت و بسیار مردمدار بود. با شهید محمود زاهدی هشت سال زندگی کردم و فرزند اولمان شش ساله و فرزند دوم مان دو سال و نیمه بودند که ایشان در عملیات کربلای ۴ به شهادت رسید. بعد از دو سال پیکرش را آوردند. با آقا مصطفی هم ۲۹ سال زندگی کردیم که حاصل زندگی مشترکمان سه فرزند است. من متولد ۱۳۴۴ هستم و سردار متولد ۱۳۴۷ بود. با آنکه از من کوچک تر بود به بنیاد شهید رفت و گفت که می خواهد از دو فرزند برادر شهیدش نگهداری کند و در سال ۱۳۶۷ با من ازدواج کرد. آقا مصطفی جانباز هشت سال دفاع مقدس بود. با آنکه ۵۵ درصد جانبازی داشت و بینایی یکی از چشمانش را از دست داده بود ولی زمانی که بحث جنگ سوریه پیش آمد، آرام و قرار نداشت و عاقبت به جبهه سوریه اعزام شد.

با آنکه ایشان ۵۵ درصد جانبازی و سابقه حضور درجبهه داشتند شما برای رفتنشان به جبهه مقاومت مخالفتی نداشتید؟

بار اول که می خواست برود به علت سختی هایی که در زندگی ام کشیده بودم راضی نبودم برود. مادر شهید هم در بستر بیماری بود و در شرایطی نبود که بتواند دوری پسرش را تحمل کند. با این همه آقا مصطفی اصرار داشت که سربازی در جبهه مقاومت اسلامی را هم تجربه کند.

گویا شهید زاهدی جانباز جبهه مقاومت اسلامی هم بودند؟

ایشان محرم سال ۹۴ به سوریه رفته بود. ۱۵ روز از اعزامش می گذشت که در یک عملیات سعی می کند دوستش را نجات بدهد، اما یک گلوله به کتفش می خورد و مدتی در تهران بستری می شود. آن روز ها بچه ها به صورت شیفتی از پدرشان پرستاری می کردند. باید از شب تا صبح با یخ دست پدر را خنک می کردند تا عصب دست آقا مصطفی از کار نیفتد. وقتی همسرم را بعد از مدت ها به آران و بیدگل آوردیم آنقدر خون از بدنش رفته بود که هیکل تنومندش لاغر شده بود. من خودم وقتی کفش و لباس های نظامی و خونی آقا مصطفی را می شستم دیدم که لباس هایش پر از خون است. خون لباس هایش به راحتی پاک نمی شد.

چقدر طول کشید تا دوباره به سوریه اعزام شوند؟

دقیقش را یادم نیست، اما همسرم نیمه شعبان سال ۹۵ هم در سوریه بود. حتی مجبور شد ماه رمضان را هم در سوریه بماند. هنگامی که برگشت تمام روزه قضای سال ۹۵ را گرفت و گفت: هر روز در یک منطقه بودیم برای همین نتوانستم آنجا روزه بگیرم. برای اینکه اعزام سومش درست شود سه مرتبه قرآن را ختم کرد. حتی بعد از اینکه گفتند داعش از بین رفته، آقا مصطفی ۱۰ روزی به تهران رفت تا کار های اعزام مجدد را پیگیری کند که موفق نشد.

پس چطور شد که برای سومین بار اعزام شدند؟

خیلی تلاش کرد تا توانست برای بار سوم که بار آخر هم بود اعزام شود. در آخرین اعزام تک دخترمان خیلی ناراحت بود. چند دفعه از پدرش خواست منصرف شود. می گفت: بابا الان موقع استراحت شماست. به اندازه کافی چه زمان جنگ و چه حالا رفته اید. ولی هیچ کس نتوانست با حرف هایش حاج مصطفی را از رفتن به جبهه مقاومت منصرف کند. آقا مصطفی همیشه ساکش بسته و آماده رفتن بود. از رفتن راهیان نور گرفته، تا دیگر فعالیت های فرهنگی و... ایشان اصلاً خواب و خوراک نداشت. مرتباً بیرون بود و حراست منطقه را به عهده گرفته بود. اگر کسی برخلاف رهبر و انقلاب صحبت می کرد خیلی ناراحت می شد و برخورد می کرد. به عنوان خادم موکب باب المراد در کربلا همیشه در ماه صفر در سفر بود و تا یک ماه جلوتر از همه برای اربعین به کربلا می رفت تا خادمی زائران را بکند. آقا مصطفی قبل از بازنشستگی اش به عنوان یک پاسدار همیشه به صورت مأموریت کاری در سیستان و بلوچستان و دیگر مناطق در سفر بود. بعد از بازنشستگی هم درفعالیت سفرکار های معنوی بودند.

غیر از دخترتان خود شما هم سعی کردید مانع رفتنش شوید؟

اتفاقاً من هم مخالفت کردم. وقتی دید من هم ناراضی هستم گفت: شما دیگر چرا این حرف ها را می زنی. من می دانم صبر و استقامتت بیشتر از این حرف هاست. یا وقتی به او گلایه می کردم و می گفتم یک بار خبر شهادت برادرت را شنیده ام دیگر نمی خواهم خبر شهادت شما را بشنوم، دلداری ام می داد و سعی می کرد آرامم کند. می گفت: دوست ندارم در بستر بیماری بمیرم. واقعاً هم حیف بود آقا مصطفی در بستر بیماری بمیرد. چون در راه جهاد خیلی زحمت کشیده و چند مرتبه مجروح شده بود.
چون شهید مداح بود و صدای زیبایی داشت همیشه در شاهزاده امامزاده قاسم واقع در آران و بیدگل اذان می گفت و زیارت بعد از نماز را می خواند و شب های سه شنبه دعای توسل و شب های جمعه دعای کمیل را آنجا قرائت می کرد و حتی وقتی بابت مداحی پولی می دادند در همان امامزاده می انداخت. بعد از شهادتش او را در کنار دو برادر دیگر شهیدش در همان گلزار به خاک سپردند.

از آخرین دیداری که با هم داشتید بگویید.

قبل از اینکه کار اعزام آقا مصطفی درست شود با هم به مشهد رفتیم. هر طوری بود آنجا هم توانست یک دور قرآن را ختم کند. بعد کار های اعزامش درست شد. قرار بود ۱۶ بهمن سال ۹۶ برود. قبل از اعزام رفت و چیز هایی که مادرش احتیاج داشت، تهیه کرد. حتی برای من نوبت دکتر گرفت. آقا مصطفی خیلی مأموریت می رفت ولی این بار مدل خداحافظی اش با قبلی ها خیلی فرق می کرد. در لحظه خداحافظی سه مرتبه با چشمان پر از اشک برگشت و نگاهم کرد و گفت: خانم حلالم کن. حتی با بچه ها و عروس هایش هم تلفنی خداحافظی کرد.

ایشان در چه عملیاتی به شهادت رسیدند؟

آقا مصطفی در بوکمال سوریه و در عملیات پاکسازی مرز عراق و سوریه از گروهک داعش به شهادت رسید. برای آخرین بار که تلفنی صحبت کردیم گفتم مراقب خودت باش. گفت: اینجا خبری نیست که مواظب خودم باشم فقط باران شدید می آید؛ اما کمی بعد از همین مکالمه شهید شد. همرزمانش می گویند از شدت بارندگی در رودخانه فرات سیل جاری شده بود. مصطفی در جابه جایی مجروحان در تیررس دشمن قرار می گیرد و هرچند موفق می شود دوست مجروحش را که در آب افتاده بود، نجات دهد ولی پیکر خودش به آب می افتد و جریان رودخانه او را با خودش می برد. دوستانش او را از رودخانه خارج می کنند ولی دیگر دیر شده بود و با رفتن آب در شش های آقا مصطفی، به شهادت می رسد؛

و سخن پایانی؟

آقا مصطفی همیشه در حرف هایش می گفت: به هیچ چیز دنیا وابسته نیستم. این حرف در رفتار و کردارش مشخص بود. به من می گفت: می دانم که تو برای خودت مردی هستی و از عهده همه کار ها به تنهایی بر می آیی. مادرش با آنکه کهولت سن دارد وقتی پیکر پسرش را دید گفت: بالاخره مادر به آرزویت رسیدی. پسرم تو که همیشه به من می گفتی برایم دعا کن منظورت دعای شهادت بود؟ مادر شهادت مبارکت باشد!

فرزانه زاهدی تنها دختر شهید

بعد از شهادت پدرم یک دستنوشته از ایشان در کتابخانه اش پیدا کردیم. پدرم این دستنوشته را دو سال قبل از شهادتش نوشته بود. گویا خواب شهادت را قبل از اذان صبح می بیند و بعد از بیدار شدن می رود در شاهزاده امام قاسم خوابش را به صورت مکتوب در دفتر شخصی اش می نویسد. این نامه محرمانه می ماند تا اینکه بعد از شهادتش ما متوجه شدیم.
ایشان اینطور نوشته بود: «شب جمعه بود. دعای کمیل را در باب المراد حضرت قاسم بن علی النقی (ع) خواندم. بعد به گلزار شهدای هفت امامزاده رفتم. آنجا پایان دعای کمیل بود. از من خواستند یارب یارب آخر دعا را بخوانم. من هم در پایان دعا به حضرت ابوالفضل متوسل شدم. آن شب در عالم خواب دیدم در زمان جنگ هستم. البته با برادرم غلامرضا مثل قبلاً که در جنگ با هم بودیم به ما خبر داده بودند که عملیات است. انگار که محل عملیات در کنار یک امامزاده بود. برادرم به من گفت که سریع حرکت کنم ولی من هنوز بند پوتینم را نبسته بودم که دیدم برادرم همراه عده ای دیگر سوار تویوتا شدند و به راننده گفتند حرکت کن کس دیگری نیست. داد زدم من این جا هستم، چرا می گویید کسی نیست؟ بعد خودم را سوار بر ماشین دیدم. البته به شکل دیگری بودم. در همان حال یادم آمد که ممکن است با رفتن به عملیات شهید شوم و غسل شهادت نکرده ام. به برادرم این مطلب را گفتم و او گفت: سریع حرکت کن. یکدفعه یادم آمد کسی که موقع جنگیدن به شهادت برسد حنظله غسیل الملائکه می شود. از خواب که بلند شدم هنگام نماز صبح بود. وضو گرفتم و به امامزاده قاسم رفتم. آنجا اذان گفتم و نمازم را خواندم.»
پدرم آرزوی شهادت داشت، اما من به عنوان دختر شهید نمی توانم بگویم که از شهادت ایشان خوشحال شدم. به هرحال پدرم را از دست داده ام. پدر تنها پشتوانه محکمی از همه لحاظ در زندگی من، خواهر و برادرانم نبود، بلکه قهرمان زندگی من هم محسوب می شد. افتخار می کنم فرزند مردی هستم که از تمامی لحاظ از جمله مردمداری و ولایتمداری سرآمد و در انجام واجبات اسوه بود. من مثل همه دختر ها با از دست دادن پدرم احساس می کنم بزرگ ترین پشتوانه ام را از دست داده ام ولی با تمامی این ها یک فرزند برای پدر و مادرش بهترین ها را می خواهد. اینکه در این دنیا و آن دنیا به بالاترین درجه سعادت برسند. خوشبختانه پدر من هم آرزویی غیر از شهادت نداشت و در پایان به آرزویش رسید. پدر رفت تا ایران و ایرانی در آرامش باشند. رفت تا بار دیگر حرم خانم زینب (س) به اسارت نرود. در کل پدرم مردی بود که حرف و عملش یکی بود. امیدوارم همین طور که در دنیا نمی گذاشت به اصطلاح آب در دل فرزندانش تکان بخورد در آن دنیا هم شفاعت ما را کرده و برای عاقبت بخیری ما دعا کند. می خواهم به او بگویم پدر عزیزم تو هم در زندگی ات در این دنیا باعث سرافرازی ما بودی و هم با رفتنت برای ما افتخار و عزت خریدی.