اولین دیدار

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی

پیغام وصل جانان پیوند روح دارد

دانشجوی ترم دوم مقطع کارشناسی رشته ی حقوق بودم. امتحانات دانشگاه را به خوبی پشت سر گذاشتم. عصر یکی از روزهای گرم تابستان، مشغول مطالعه کتاب زبان بودم که تلفن منزلمان به صدا در آمد. مادرم تلفن را برداشت و بعد از سلام و احوالپرسی، از امر خیر و خواستگاری صحبت می کرد و من هم کنجکاو به صحبت های آنها گوش می دادم. صبحت از خواستگاری و آشنایی بود.

مادر میثم، همیشه به منزل ما می آمد اما این اواخر رفت وآمدهایش با همیشه فرق داشت. خانواده ما درست متوجه شده بودند که قصد خواستگاری از من را دارد. در نهایت قرار بر این شد که میثم آخر هفته، بعد از اینکه از تهران بازگشت، همدیگر را سر مزار شهید بوجار (1) ، ملاقات کنیم. با اینکه همسایه ی یکدیگر بودیم اما من و میثم تا به آن روز همدیگر را ندیده بودیم. اضطراب بسیاری برای این قرار ملاقات داشتم اما تا چهره خندان و مهربانش را دیدم، مهرش به دلم نشست و قرار ملاقات بعدی برای مراسم خواستگاری به صورت رسمی در منزل مان را گذاشتیم.

نقل قول از همسر شهید

پی نوشت:

1- دایی مادرم که در گلزار شهدای امام زاده محمد بن هلال(ع) دفن شده اند. در این گلزار 314 شهید انقلاب، دفاع مقدس و امنیت مدفون هستند

بر گرفته از کتاب لبخند بزن بسیجی (شهید میثم عبداله زاده)

########################

ازاو استقبال کن

در گردان مشغول کار بودیم. میثم مثل همیشه با لبخندی که بر لبانش داشت، به همکارش گفت: «یکی از بچه ها برای تشکیل پرونده بسیج به اینجا خواهد آمد، کارهایش را انجام بدهید.»

همکار میثم درجواب او گفت: «من هر کاری شما بفرمایید انجام می دهم، اما ظاهر این شخص مناسب بسیج نیست.»

میثم با لحن محبت آمیزی که تأثیرگذار باشد، گفت: «اگر ما امروز دست این گونه افراد را نگیریم، به کجا بروند؟ پرونده اش را تشکیل بده و از او استقبال کن.»

نقل قول از همکار شهید

بر گرفته از کتاب لبخند بزن بسیجی (شهید میثم عبداله زاده)

به بهانه آخرین روزقبلاازاعزام کنار سفره ناهار نشست و باب صحبت را باز کرد، دو سالی می شد که ماموریت سیستان وبلوچستان شروع شده بود، و میثم در این مدت ۸ مرتبه به منطقه اعزام شده بود. صحبت از چینش همکاران گردان در تاریخ های مقرر،برای اعزام به سیستان و بلوچستان بود، در آن چند ماه، با توجه به اینکه مسئولیت کارهای گردان را بر عهده داشت از رفتن معاف بود، اما گفت؛ بچه ها گناه دارند، یکبار میخواهم تا قبل از عید بروم تا کمکشان کرده باشم، برای همین اسم خودم رو هم توی لیست گذاشتم...از اینکه برای کمک به همکارانش حاضر شده بود داوطلبانه اعزام شود، در دلم به شهامتش افتخار کردم و مثل همیشه برای در کنارش بودن احساس وجد کردم. میثم از آن فرماندهانی بود که همیشه همراه و شاید جلوتر از نیروهایش بود. گفت؛ حالا به نظرت ۹ بهمن بروم و یا اینکه تاریخ بعدی؟...همینطور که حرف می زد ، می شد فهمید تمایل دارد ۹ بهمن برود. قبل از اعزام به منطقه، برای انجام یکسری کارها لشگراصفهان رفته بود، همکارش تعریف می کرد؛ آقا میثم، از این اتاق به اون اتاق هماهنگی انجام می داد که اسمش را دورترین نقطه مرزی برای خدمت قرار بدهند. گفته بود من و آقای مشتاق را جایی بفرستید که دیگه بعد از اونجا پایگاه نباشه،نقطه صفر مرزی. روز قبل از رفتن تمام کارها و هماهنگی ها رو انجام داد. نمیدانم آن روز تا شب چند کار را ردیف کرد. هوا سرد بود و تصمیم داشت اورکت با خود ببرد منتها اورکتش نو بود و هنوز اتیکت و نشانهای مخصوص را نداشت ... شب بود که اتیکت ها را آورد و گفت؛ بهش وصل کن...فرصت نبود و مجبور شدم با دست بدوزم، آنطوری که میخواست نشان را گوشه ی یقه تنظیم کردم و کوک زدم. گفتم وقتی برگشتی سر فرصت به مامانم می دهم برایت با چرخ بدوزد. روزی که خبرِآوردن لباس میثم را به ما دادند..در دلم گفتم همه لباسها یکجور بوده معلوم نیست که لباس میثم باشد...وقتی همکاران گردان با سینی تزیین شده لباس میثم وارد شدند تعجب کردم همان اورکت نو داخل سینی بود و من مشتاق بودم که یقه را برگردانم تا نشانی از آشنای خود بجویم...تا یقه را برگرداندم کوک های درشت قلبم را فشرد، صدای میثم در گوشم پیچید که گفت؛ ماه شد و دیگه لازم به چرخ ندارد. انگار حالا هم در کنارم نشسته بود و با همان خنده سری تکان می داد و میگفت؛ دیدی گفتم ماه شد! آری! لباست هم عروج کرد و اکنون زینت بخش خانه ی ما خاطره همسر فداکار شهید میثم عبدالله زاده آرانی