مرتضی جعفریان در سال 1371 در خانواده­ای مذهبی و زحمت­کش به دنیا آمده است. او فرزند سوم خانواده بود. به دلیل شرایط سخت اقتصادی خانواده تحصیل را بعد از دوران ابتدایی رها کرد و به شغل بنایی و سنگ تراشی روی آورد. او فردی دلسوز و مهربان برای خانواده و خویشاوندان بود. از لحاظ اخلاقی بهترین فرد در خانواده بوده و خواهرش از مرتضی به عنوان دوست و حامی یاد می­کند. مادر شهید اذعان می­دارد مرتضی بسیار قانع بود و طوری که حتی یک چای هم از من طلب نمی­کرد. ایام محرم در تمام جلسات مذهبی و عزاداری حضور فعال داشت و به امام حسین^(ع) بسیار عشق می­ورزید. به دلیل مخالفت والدین خود جهت اعزام به سوریه، بدون اطلاع خانواده
لباس­های رزم خود را داخل کیسه­ای سیاه رنگ گذاشته و به سوریه جهت نبرد با دشمن اعزام می­شود.
بعد از یک ماه با خانواده تمامی می­گیرد و از حال خود خبر می­دهد. 5 مرتبه به سوریه اعزام می­شود و هر بار به مدت
10الی 13 روز به ایران آمده و به خانواده خود سر می­زد که مادر بیان می­کند شهید حتی در زمان حضور در ایران نیز با لباس رزم و پوتین خود از خانه بیرون می­رفت و خود را سرباز حضرت زینب^(س) می­نامید.

آخرین باری که مرتضی خود را برای رفتن آماده می­کند مادر دچال دل­شوره و استرس شده و او می­خواهد در کنار خانواده بماند ولی مرتضی که شوق شهادت در چهره­اش موج می­زد به مادر بیان می­کند که اگر اجازه ندهی من در قیامت در محضر حضرت زهرا^(س) و حضرت زینب^(س) شکایت می­کنم که مادرم اجازه رفتن به جبهه و دفاع از حرم را نداد، مادر با این حرف شهید دلش می­شکند و رضایت می­دهد.

شهید مرتضی جعفریان قبل از رفتن یک جمله وصیت می­کند که من نسبت به هیچ کس مقروض نیستم که بعد از من به خانواده­ام مراجعه کند.

مرتضی قبل از شهادت در حالی که زخمی بوده با خانواده تماس گرفته و بیان می­کند که من خوبم و نگران من نباشید و در تاریخ 01/07/1396 بر اثر ترکش دشمن به فیض شهادت می­رسد.