سید عابدین موسوی فرزند سید محمود متولد 01/01/1366 در خانواده­ای پرجمعیت در افغانسان به دنیا آمده است. از همان اوایل کودکی به دلیل مشکلات اقتصادی خانواده مجبور به ترک تحصیل و به شغل کارگری مشغول می­شود. فردی زحمتکش و اهل مدارا و دوستی بود. در سن 14 سالگی تنها و بدون والدین، برای کار و تأمین مخارج خانواده خود به ایران مهاجرت می­کند. و در مدتی که دور از خانواده بود دور از پدر و مادر خود زندگی می­کرد و فقط با والدین ارتباط تلفنی داشت. به همین دلیل مادر از ویژگی­های اخلاقی فرزند اطلاعی ندارد چون شاهد بزرگ شدن جوان خود نبوده است. مادر اذعان می­کند تنها جمله­ای که می­توانم بیان کنم این است که فرزندم خوب بود که در راه خدا قدم گذاشت.

مادر که به سختی می­تواند فارسی صحبت کند به ما می­گوید فرزندم به مدت 5 سال در کشور سوریه بود. مادر از او می­خواهد که بعد از چند سال حضور در جبهه و جنگیدن علیه دشمن، از حضرت زینب^(س) خداحافظی کند و به ایران برگردد. ولی سید عابدین قبول به بازگشت نمی­کند و به مادر می­گوید من باید در پیشگاه حضرت زینب^(س) آبروی تو باشم و تا شهید نشوم بر نمی­گردم. در آخرین تماس خود با والدین نیز بیان می­کند که خواب دیدم که شهید می­شوم و من دیگر بر نمی­گردم.

مادر شهید اذعا می­دارد که سیدی در خواب می­بیند که به زیارت رفته و سیدعابدین در یک حیاط پرگل بین گل­ها نشسته و شهید در دست راست و چپش گلی زیبا دارد.

سیدعابدین گل­های در دستش را تقدیم مادر و پدر کرده و به مادرش سلام می­رساند و پیام می­دهد که برای من گریه نکنید که موقعیت من بسیار خوب و راحت است.

سرانجام سید عابدین در تاریخ 1396/10/4 در سوریه بر اثر اصابت گلوله دشمن به شهادت رسید و مادر پس از 8 سال دوری، جسم پاک فرزندش را در حالی که 3 ماه در سردخانه نگهداری شده بود تا خود را از افغانستان به ایران برساند مشاهده کرد و سپس در خاک آرمید.