نامه سردار شهید رضا چراغی به همسرش

نامه رضای شهید به همسرش

رضا چراغی فرمانده شهید لشکر 27 محمدرسول الله(ص)، تازه عقد کرده بود که باید دوباره راهی می شد. از عقد تا شهادتش زمانی نگذشت و همسرش برای همیشه دلتنگش ماند

«بسمه تعالی

سلام علیکم

همسر عزیزم، امیدوارم آینده خوشی با هم داشته باشیم و بتوانیم در کنار هم، با اراده ای قوی، به خودسازی بپردازیم و به گونه ای باشیم که مکتب اسلام، از یک زوج مسلمان انتظار دارد و در این راه، الگویمان، امیرالمؤمنین(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) باشند.

عزیزم

باید این نامه را زودتر می نوشتم، ولی بهجان خودت، کمتر فرصت می کنم. در این چند هفته، هر موقع که فراغتی داشتم، سعی کردم با تلفن راه دور، تماس بگیرم، بلکه لااقل صدای گرم و دلنشین ات را بشنوم. باورکن وقتی آخرین نامه تو را می خواندم، با گوش دل صدایت را می شنیدم که می گفتی...

انگاری رو به رویم نشسته بودی و خودت برایم حرف می زدی. الان هم که دارم جواب آن نامه ات را می نویسم. مثل این است که در کنارم هستی و دارم با خودت حرف می زنم.

از موعد شروع عملیات پرسیده بودی آدم حسابی! مگر فتوای امام را ندیده ای که ایشان چقدردر رابطه با حفظ اسرار نظامی و مسائل امنیتی سفارش فرموده اند؟!حالا دیگر نمی دانم آن سؤال را جدی پرسیده بودی، یا شوخی. در هر دو حال، فرمایشامامبزرگوارمان این است: «کوچک ترین کوتاهی در مراعات اصول امنیتی، گناهی بزرگ شناخته شده و به منزله شرکت در ریختن خون شهدا و سایر خسارت ها و پیامدهای آن است که چه بسا، قابل جبران نباشد.» و در این رابطه است که بایدحفظ اسرار کرد. خب، کمی هم از خودمان صحبت کنیم که از هر چه بگذریم،سخن خویش، خوش تر است. راستی، نوشته بودی؛ «کی می آیی؟»

یادت باشد؛ قرص باش و محکم؛ تا وقتی که بیایم طوری که هم خودت و هم به من، ثابت بشود وقتی می گوییم «قرص و محکم» یعنی چه ... البته وقت آمدن من هم معلوم نیست. ان شاء الله بعد از عملیات، حالا این که زمان آن کی باشد، خدا می داند. ولی ناراحت نباش، این زمان هم می گذرد، همان طور که گذشته گذشت.

عزیزم

اگر یادت باشد، یک بار به من گفتی: «من حاضرم اگر امام بفرماید جان ات را بده، این کار را با جان و دل انجام بدهم. ولی اگر بفرمایید فلان، من رضایت نمی دهم.» آخر فتوای رهبر، مگر «اگر» دارد؟! هر چه که گفت: باید بگویی سمعا و طاعتا هر گونه از پیش خود اجتهاد کردن، خلاف احکام اسلامی است. متوجه شدی؟حرف امام، واجب الاطاعه است. می دانم که از گفتن آن حرف، منظور نداشتی و فقط می خواستی حد نهایت کشش و ظرفیت خودت را به من بگویی من هم همان موقع متوجه منظور تو شدم. البته موقعیت تو را درک می کنم چه این که یکبار خودت به من گفتی،این که در هر صورت زن هستی، طبعی لطیف داری و زودتر تحت تأثیر احساسات قرار می گیری و اینتنهایی، روح تو را آزار می دهد.

باور کن خودم هم این حستنهایی و دوری از تو در کنارم را دارم و در خیال، با تو حرف می زنم. هر لحظه، به یاد خاطره های شیرین گذشته می افتم. آن روزی را که می خواستیم به قم برویم، یادت هست؟... الانکه ساعت یک بعد از نیمه شب است، همه در سنگر خوابیده اند و من دارم برایت می نویسم. بعد از اتمام این نامه، می خواهم بروم جایی، کار دارم. ممکن است تا حوالی ساعت 3 یا 4 صبح بیدار باشم. همه اش از گذشته گفتم و از آینده، هیچی نگفتم. فکر کنم دو ماهی بیشتر تا خرداد ماه نمانده باشد. از وضع امتحانات و اتمام آن برایم بنویس و آ مادگی خودت را اعلام کن، تا من هم بقیه برنامه هارا جور کنم.

خدمت بابا و مامان سلام برسان، خدمت تمام اهل فامیل تانسلام برسان.

«اللهم انی اسئلک الیسر بعد العسر»

(خدایا از تو مسئلت دارم آسانی را پس از سختی به ما عطا فرمایی)

به امید زیارت کربلا

ساعت یک بامداد 15 فروردین 62 رضا چراغی