سرلشگرشهید امیر علی حاجی زاده فرمانده دلاور و پر آوازه نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی

در آن روزهای ملتهب سال 1359، جوانی از حوالی کرج به جبهه های دفاع مقدس قدم گذاشت، شاید کمتر کسی می دانست که این تک تیرانداز جوان، روزی فرمانده ای خواهد شد که آسمان را برای دشمن به جهنم تبدیل می کند.سردار امیرعلی حاجی زاده، فرمانده ای که از دل خاکریزهابرخاست و با ایمان، علم و اراده، آسمان ایران را به سپری نفوذناپذیر بدل ساخت، حالا پر کشیده است… اما نه به خاک، که به افلاک.

او نه تنها رزمنده ای در جبهه های جنوب و غرب کشور بود، بلکه شاگردی وفادار در مکتبشهید طهرانی مقدمشد؛ مردی که موشک را به زبان اقتدار ایران بدل کرد. حاجی زاده همان کسی بود که وقتی دشمن، پهپاد فوق پیشرفته آمریکایی را روانه آسمان ایران کرد، آن را با غرور سرنگون ساخت؛ وقتی تروریسم داعش خواب ناامن سازی منطقه را می دید، با شلیک دقیق ترین موشک ها خواب از چشمانشان ربود؛ و زمانی که ملت در سوگ حاج قاسم بود، انتقام خون پاک سردار دل ها را از پایگاه عین الاسدگرفت، تا صدای شکوه ایران در جهان طنین انداز شود.

در دوران فرماندهی اش بر نیروی هوافضای سپاه، ایران نه تنها قدرت موشکی شد، که به جرگه دارندگان موشک های هایپرسونیکقدم گذاشت. زیر پرچم فرماندهی او، سامانه های بومی، بردهای بلند و دقت های میلی متری، تعریف تازه ای از «بازدارندگی» ساختند. او کسی بود که با صراحت می گفت: «اگر رژیم صهیونیستی غلطی بکند، ماتلاویووحیفارا با خاک یکسان خواهیم کرد.»، «ما منتظر حمله نمی مانیم. اگر دشمن بخواهد دست از پا خطا کند، قبل از شلیک شان، زیر آتش خواهیم گرفت شان.»، «ما رژیم صهیونیستی را به عنوان یک تهدید جدی و دائم می بینیم؛ همان طور که صهیونیست ها ما را کابوس همیشگی خود می دانند.»، «همه پایگاه های آمریکا و اسرائیل در منطقه، در تیررس موشک های نقطه زن ما هستند.» و....

این ها تهدید نبود، حقیقتی بود که در میدان، در عملیات، در هدف گیری دقیق و در اقتدار آرام فرماندهی اش تبلور یافته بود. برای حاجی زاده، موشک فقط ابزار نظامی نبود؛ زبان بازدارندگی و اراده ملتی بود که نمی خواست، و نمی گذارد، به زانو درآید.

اما حاجی زاده فقط یک فرمانده نظامی نبود. او پدری فداکار، معلمی متواضع و انقلابی مؤمن بود که نامش را نه برای شهرت، که برای رضای خدا و سربلندی ملت بر صفحه تاریخ حک کرد. سال ها پس از جنگ، همچنان در سنگر علم و اقتدار باقی ماند؛ همان گونه که سرداران حقیقی باقی می مانند.

و امروز، در غروبی دیگر از تاریخ، وقتی خبر شهادت او در پی تجاوز دشمن رسید، نه فقط قلب ایران، که وجدان آزادگان جهان به درد آمد. شهادت او نه پایان، که آغاز فصلی دیگر از مقاومت است. مردی که خود می گفت: «برای آن روز آمده ام که شهادت پایانم باشد، نه آرزویم.»

اکنون، آسمان ایران، یکی از نگهبانان وفادار خود را از دست داده؛ اما خاک، گواهی خواهد داد که چنین مردانی نمی میرند، بلکه به تداوم تاریخ، معنا می بخشند.

سلام بر توای سردار دلیر، که با شهادتت نیز همچون زندگی ات، ما را به یاد عزت و غیرت انداختی.