ماجرای اهدای قرآن با امضا صدام به آزادگان پس از آزادی از اسارت

قاسم قناعتگر، یکی از آزادگان دفاع مقدس، در خاطراتی که در کتاب «یک بعلاوه پنج» منتشر کرده است، از روزی می گوید که اسیران ایرانی اردوگاه ده الرمادی آماده سوار شدن به اتوبوس ها برای بازگشت به میهن شدند. او با ذکر خاطره آن روز، از قرآن هایی می گوید که به امضای صدام رسیده بودند و به اسیران اهدا می شد.

۲۶ مرداد ماه سال ۶۹ بود که نخستین گروه از اسرای ایرانی به کشور باز گشتند. سال هاست که سالروز ورود آزادگان سرافراز به کشور یکی از مهمترین جشن های به یادگار مانده از هشت سال دفاع مقدس است. اسرایی که با مقاومت شان در دوره اسارت در چنگال رژیم بعث عراق، جنگی به مراتب سخت تر از رزمندگان خط مقدم را تجربه کردند. خاطرات آزاده قاسم قناعتگر از دوران اسارت در کتاب «یک بعلاوه پنج» آمده است. این روایت به قلم جلال توکلی منتشر شده است. خلاصه ای از ماجرای آزادی اسرا به روایت قناعتگر در ادامه می آید:

«صبح روز ۲۴ مردادماه نشسته بودیم که ناگهان تلویزیون عراق برنامه های عادی خود را قطع کرد و مجری آن شروع کرد به قرائت نامه صدام به رئیس جمهور ایران. اشغال کویت و شاخ و شانه کشیدن آمریکا برای اسرا خوش یمن بود. صدام که حمله ائتلاف ضد عراقی را قریب الوقوع می دید عاقبت مجبور شد مذاکرات صلح با ایران را به انجام برساند و کلیه درخواست های جمهوری اسلامی ایران را از جمله بازگشت به قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر، بازگشت به مرزهای رسمی و قانونی، مبادله و آزادی اسرای طرفین را بپذیرد و به مرحله اجرا درآورد.

شنیدن این خبر آن هم در آن شرایطی که دیگر کسی به آزادی فکر نمی کرد واقعاً خوشحال کننده بود. موجی از شادی در اردوگاه به پا خاست. اول سجده شکر به جا آوردیم و بعد همدیگر را در آغوش گرفتیم و تبریک گفتیم.

از آن پس از روند مذاکرات صلح روی غلتک افتاد و قرار شد نخستین گروه اسرا در تاریخ ۲۶ مردادماه ۱۳۶۹ و از طریق مرز خسروی مبادله شوند . از آن تاریخ به بعد لحظه شماری می کردیم که چه زمانی نوبت به اردوگاه ما می رسد. در این مدت رفتار بعثی ها هم کاملاً عوض شده بود. دیگر از کابل و کتک و تحقیر خبری نبود.

بالاخره انتظارها به سر رسید و نوبت آزادی اسرای اردوگاه ده الرمادی هم شد. شور و شوقی پیدا کردیم که قابل وصف نیست. هیئت صلیب سرخ برای ثبت نام و تکمیل فرم های آزادی اسرا و یا درخواست پناهندگی، طرف های عصر وارد اردوگاه شد. در حقیقت بعد از این مرحله سند آزادی اسرا صادر می شد و می توانستیم نفسی به راحتی بکشیم...

حدود ساعت پنج صبح اعلام کردند که به خط شویم. هوا هنوز تاریک بود که چند دستگاه اتوبوس که باید ما را تا مرز می رساند، جلوی دژبانی و ورودی اردوگاه توقف کرده بود. برای چندمین بار همدیگر را در آغوش گرفته و از هم حلالیت طلبیدیم.

سربازان عراقی ایستاده بودند و فقط نگاه می کردند. یکی پرسید: «پس تونل مرگتان کجاست؟ همینطور خشک و خالی می گذارید برویم؟! بد عادت می شویم...» یکی از اسرا به نام محمدعلی رضایی لباسش را بالا زد و در حالیکه به آثار جراحت روی کمرش اشاره می کرد گفت: «صراط...صراط... وعده ما سر پل صراط.» یکی دیگر از اسرا التماس کرد: «تو را به خدا سر به سرشان نگذارید. بگذارید این چند قدم دیگر هم به خیر و خوشی برداریم.» محمدعلی رضایی بغضش را فرو خورد و گفت: «این حرف سال ها بیخ گلویم مانده بود. اگر آن را نمی گفتم، خفه می شدم.» غصه نخور دنیا دار مکافات است...

جلوی درب ورودی اردوگاه یک میز چوبی گذاشته بودند که روی آن قرآن بود. هر اسیری که عبور می کرد، افسر جوانی یک جلد قرآن با امضای صدام به او می داد. برای چندمین بار صدای سروان مفید توی گوش هایم پیچید: «شما مجوس، نجس و کثیف هستید...ما شما را مسلمان کردیم... ما در اینجا راه و رسم مسلمانی را به شما یاد خواهیم داد.» سپس به یاد آن روز به یاد ماندنی افتادم که پس از ماه ها درخواست و التماس بیهوده بالاخره یک جلد کلام الله مجید به آسایشگاه ها تحویل داده بودند و حالا چقدر دست و دلباز شده اند. خیلی از سرا حاضر به تحویل گرفتن قرآن هایی که در اصل همان ورق پاره های بالا رفته از سر نیزه های مکر و فریب عمر و عاص بود، نشدند. شاید بتوان گفت این حرکت در این واپسین لحظات بهترین و موثرترین پاسخی بود که به مزدوران بعثی داده شد. ...اتوبوس در میان سیم های خاردار به سنگینی جلو رفت و کم کم اردوگاه ده الرمادی دور و دورتر شد.

رسیدیم... باورم نمی شود این مرز ایران است. صدا هق هق یکی از اسرا از انتهای اتوبوس بلند شد. تقریباً همه اسرا سرشان را از پنجره اتوبوس ها به بیرون خم کرده بودند و محو تماشای تصاویری از امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب و رقص پرچم های برافراشته شده ایران در نوار مرزی شده بودند... از اتوبوس پایین آمدیم. لحظه ای چشم هایم را بستم و به سمت مرز چرخیدم. باد صدای مارش نظامی آشنایی را به گوش هایم می رساند. همان مارش آشنای شب های عملیات. چشم هایم را باز کردم. در محلی که برای تبادل اسرا بود روی پلاکارد نوشته شده بود: «آزادگان سرافراز به میهن خوش آمدید.»

داخل اتوبوس از جهانگیر یوسفی شنیده بودم که در ایران به اسرای جنگ تحمیلی لقب «آزاده» داده اند و از این پس با این نام شناخته خواهیم شد. انشاالله که لایق این عنوان باشیم. ...کمی آن طرف تر و تقریبا به موازات ما صف اسرای عراقی بود که به خاک عراق وارد می شدند. در کنار هم قرار گرفتن آزادگان ایرانی و اسرای عراقی صحنه ای تکان دهنده و شاید بشود گفت طنز تلخی را به وجود آورده بود، یک طرف مردان لاغر و نحیف و رنج دیده با حداقل وسایل یا حتی دست خالی و در طرف دیگر فربه شکم های پروار، شیک و اتوکشیده با انواع و اقسام سوغاتی اما با چهره های نگران و ناامیدکننده انگار آمده بودند ماه عسل...به طور حتم خاطرات تلخ و شیرین و پیامدهای روحی و جسمی سال های اسارت تا ابد به همراه ما خواهد بود. یاد همه آزادگان بخصوص 64 آزاده سرافراز شهرستان آران وبیدگل را گرامی میداریم و 7 نفر از این آزاده ها نیز آسمانی شدند که درود به ارواح مطهرشان میفرستیم . منبع خبرگزاری تسنیم